Pff hier weer even van me afschrijven. Mn vader heeft dus een hartinfarct gehad, ruim een week geleden. Vrijdag heeft ie de operatie gehad met 4 omleidingen (uit zn been gehaald). Ze zijn 5 uren bezig geweest. Daarna heeft ie anderhalve dag op de ic gelegen, met tig slangen overal (door zn neus in zn keel). Hij was daar nauwelijks aanspreekbaar dus toch besloten niet te gaan. Door de hormonen (zwanger) was ik bang dat ik volledig zou breken en dat wilde ik ook niet nadat hij net zo’n zware operatie heeft ondergaan.
Vandaag er heen geweest. Viel me zwaarder dan gedacht. Hij was zo verward, toen we binnenkwamen zei ie: hey wat leuk, maar hoe weten jullie nou dat ik hier ben? Door de zware medicatie en lange narcose is ie onwijs verward en voelt ie zich dronken. Hij krijgt plaspillen dus moet constant naar de wc. Hij kan zelf uit bed (met veel moeite) maar haalt soms de wc niet. Hij moest dus een luier om. En net toen wij kwamen moest ie ‘verschoond’ en was het weer mis gegaan. Kijk tuurlijk vind ik dat niet boeiend of vies of wat dan ook. Maar ik vind het moeilijk voor hem, zo bijna mensonterend. En bang dat hij zich vreselijk voelt dat wij dit moeten zien. Dan liep ie met die enorme luier naar de wc te hijgen en doen. Kon het bijna niet aanzien. Hij was ook echt heel vermoeid dus we zijn niet lang gebleven. Toen we weggingen keek ie zo verdrietig, echt vreselijk 