Ik heb echt lieve collega’s maar soms erger ik me aan mijn lievelingscollega. Zij heeft 3 kinderen en ze moet te pas en te onpas vertellen hoe zij een single mom was met drie kleine kinderen (haar exman was door zijn beroep alleen in het weekend thuis) en alles zelf heeft moeten doen. En als iemand vertelt over de geboorte van zijn/haar kind dan heeft ze dat allemaal meegemaakt en vaak 10x erger. En moeders die het niet allemaal kunnen bijbenen of zich ‘overwhelmed’ voelen moeten zich niet zo aanstellen want zij was ooit een single moeder blabla. ‘Ik kon ook geen dutje doen met drie kleine kinderen, stel je niet aan met je moe zijn’…Daar komt het elke keer op neer.
Ik denk dan wel eens, nou good for you maar niet iedereen is zo’n tiger mom zoals jij. Laat anderen in hun waarde en ik persoonlijk kan mij goed voorstellen dat het allemaal niet meteen soepeltjes loopt als je net je eerste kind hebt gekregen…je moet toch ook groeien in die rol? Maar zij niet, want zij kon het toch ook meteen!!!
Sorry voor de rant maar daar erger ik me elke keer aan.
Heb ook wel een keer wat gezegd toen een mannelijke collega vertelde dat hij niet naar huis wilde naar zijn vrouw en pasgeboren baby omdat hij dan alles moest doen (boodschappen,koken,wassen, op de baby letten). Ik vond het ten eerste beetje ongepast dat hij dat zei want ik zou het niet leuk vinden als mijn vriend dat tegen collega’s zou zeggen. Ten tweede begonnen mijn collega’s, nadat hij weg was, enorm over die vrouw te roddelen. 'Die doet echt niks lijkt het wel, zei een collega. ‘Ik moest het allemaal alleen doen’(die ene collega dus).
En ik zo: wow, we weten toch niet hoe het echt is bij hun? Zijn vrouw heeft een hele moeilijke geboorte gehad, dat kind huilt alleen maar en het is hun eerste kind. Geef die vrouw een break. Iedereen is anders.Toen mompelden ze : jaa je hebt gelijk,je weet het niet.
Ugh, of ze ook zo over mij zouden praten als ik ooit een kind krijg en overwhelmed raak?
