Ik heb echt een hele grote hamsterwens. Ik wil zo graag een hamster. Nu. Maar kan niet.
Wat kut zeg, zo irritant als werkgevers niet geloven dat je ziek bent. Wat heb je gezegd?
Oh en beterschap!
Ik lig na het douchen alweer drie kwartier met alleen een onderbroek aan in bed. Ik snap niet hoe die drie kwartier voelen als 10 minuten? Wil heel hard ‘give me a breaaaaaak’ schreeuwen uit het niets. Heb gelukkig niet echt een kater maar tel inmiddels wel af naar mijn ‘vakantie’ over 4 weekjes. Ben mijn werk zo zat…
Ik zou voor het eerst weer mijn tante zien (met afstand tussen ons). Belt ze net op en zegt ze: ‘wil je niet liever met de trein op stap???’
Eh, nee…
Hahaha, gelukkig ben ik dan niet de enige! Denk dat veel mensen nu wel gewoon relaxed thuiswerken in hun kloffie, wij kregen ook al een e-mail dat we op deze manier niet met klanten mogen bellen (lijkt me wel logisch ). Sta overigens wel op het punt om te gaan douchen, maar mijn collega belde ongepland om me wat feedback te geven dus daar was ik niet op voorbereid. Voor mijn volgende meeting met onder andere mijn manager ga ik wel onder de douche
Awh succes morgen! Ze mogen eigenlijk helemaal niet vragen waar je last van hebt hè! Maar ik snap wel dat je ook overvallen wordt als iemand zulke vragen stelt, echt niet netjes.
Een heel goede vriend van mij heeft sinds kort een relatie met een jongen die ontzettend tegen vaccineren, de anderhalve meter maatschappij, 5G etc. is.
Voorheen had hij het daar nooit over en nu deelt hij ineens allerlei dingen op Facebook daarover.
En ik vind dat best wel lastig…
Ik denk dat je de spijker op de kop slaat. De ‘rouw’ is pas later gekomen, eerst was het alleen maar overleven en zorgen dat we naar herstel konden toewerken. De rest kwam later wel.
Nu zou dat moment daar zijn maar nu is natuurlijk alles anders. Buiten onze macht.
En dat geeft niet, ik kan er prima in berusten dat we nog een gekke tijd hebben en tegemoet gaan.
Hij heeft het daar heel moeilijk mee. Dat begrijp ik heel goed en ik probeer hem op alle vlakken te ontzien om hem de ruimte te geven om te rouwen om wat er is gebeurd en wat de toekomst gaat brengen. Maar dat betekent niet dat ik die ruimte niet nodig heb, want ook ik heb tijd nodig om alles te verwerken. En daarin ben ik nog heel erg zoekende.
Bedankt voor je berichtje. We hebben weken dat we er prima over kunnen praten samen maar momenteel lukt dat gewoon even niet door zijn stemming. Ik heb er vertrouwen in dat dat vanzelf weer beter wordt als we daar allebei ons best voor blijven doen.
Gelukkig heb ik een hele lieve moeder en vriendinnen die me er af en toe even uit kunnen trekken en kan ik op het forum even lekker klagen
Merk dat ik gelijk al weer een stuk positiever erin sta door jullie lieve reacties, dankjewel!
Heftig zeg, voor jullie allebei.
Noooooo! Ik kan echt niet volwassen doen. Schrijf ik netjes een mailtje over mijn lens, heb ik als titel Vraagje Contactlens geschreven. VRAAGJE!
Wat heftig! Zou het helpen om vanwege zijn mentale gesteldheid (en die van jezelf) wat meer de grens van de beperkingen op te zoeken? Elke dag even een rondje buiten lopen bijvoorbeeld, zodat de benen ondertussen wel sterker worden.
Sterkte met de situatie. Is niet niks. Als hij niet met jou wil praten, kan jij hem dan een inkijkje geven in hoe alles ook voor jou is? Misschien beseft hij gewoon niet zo goed hoe zwaar het ook allemaal op jouw dak valt.
Het is ook gewoon een rottige tijd.
Mijn natuurlijke haarkleur komt door maar het lijkt wel grijs?! Ik hoop dat het aan de lichtinval ligt en dat straks gewoon mijn natuurlijke nietszeggende kleur naar voren komt . Mijn moeder reageerde al met: “dat heb je van oma, die was ook jong grijs!”, niet erg hoopvol dus.
Why? Misschien staat het je wel goed! Had op de hogeschool ook iemand met grijze haren in mijn klas en ik was echt jaloers.
Ja dat rondje lopen proberen we wel te doen indien mogelijk. De fysio is natuurlijk ook dicht en sinds vorig jaar juli ging hij daar 5x per week een uur lang heen.
Dat helpt nu natuurlijk ook niet echt mee in zijn herstel want je ziet gewoon per dag dat het niet meer echt vooruit gaat zoals het eerst ging.
Daar baalt hij ook van maar dat is nu eenmaal niet anders.
Ik wil hem niet teveel belasten met mijn eigen sores maar ik merk soms wel dat het wat ongelijkwaardig wordt in onze relatie als ik ervoor kies om mijn eigen gevoel en gemoedstoestand aan de kant te schuiven. Dus misschien moet ik dat wat vaker wél ventileren naar hem.
Kreeg net even een flashback naar waar mijn vorige relatie op kapot is gegaan, daar was ik ook alleen maar voor hém aan het zorgen ipv ook voor mezelf. Oei😅
Ja ik voel mij toch nog niet klaar voor een verandering van mijn originele haarkleur naar grijs. Ik associeer dat toch nog met ‘oud’ worden en het gevoel dat de overgang dan ook niet lang meer op zich zal laten wachten .
Hem vertellen over hoe jij je voelt is niet per se belasten. Je kan moeilijk nog langer de lasten voor jullie beiden dragen. Je bent als koppel toch één team en jouw gevoel doet er ook toe. Deels omdat je hem ook de kans moet geven om jou tegemoet te komen. Op een gegeven moment bereik jij ook je toppunt, als dat al niet bereikt is. Straks escaleert het onbedoeld omdat iets kleins voor jou de laatste druppel is maar voor hem dat proces tot die laatste druppel niet zichtbaar is geweest. Je hoeft niet alles te zeggen wat je dwarszit, maar er is ook gewoon niet zoveel anders waar je je aan vast kan houden dan heldere communicatie.
Nog even bikkelen
Ik maak net een filmpje van mijn kat en op dat moment besluit ze maar even op de mat vóór de kattenbak te poepen en ik moet zo hard lachen hahahaha, wou dat ik hem hier kon delen maar lukte niet.
Krijg spontaan zin in fruit <3
Ik test een nieuwe highspeed blender en had nog een broccoli waar ik geen zin in had. Toen bedacht ik me dat ik er gewoon een smoothie van kan maken met die nieuwe blender. Werkt dus als een tiet, 220 gram broccoli met kokosmelk, water en eiwitpoeder. Smaak is niet top maar wel ok voor de hoeveelheid groente die ik zo binnen krijg.