Ben de afgelopen dagen echt zo emo, moet t even van me af schrijven… Ik heb dus altijd een vrij kleine vriendengroep gehad, al vanaf de basis school. Meestal heb ik een paar goede vriendinnen en dan wat via via vrienden. Vroeger vond ik dat super kut, vooral omdat het lijkt alsof je altijd maar heel veel vrienden moet hebben, alsof je niet sociaal/normaal bent als je weinig vrienden hebt, zeker op de middelbare school was dat echt een big deal. En de laatste jaren heb ik het wel meer geaccepteerd, dacht ik. Maar toch blijft het soms confronterend om te zien hoe groot het sociale netwerk van anderen is (of lijkt). Nu ook tijdens deze crisis, iedereen lijkt de hele dag door te facetimen en zoom borrels te doen. Terwijl ik eigenlijk maar met een paar vriendinnen af en toe app.
En de laatste dagen was het extra confronterend, omdat ik nu met m’n scriptie bezig ben en dus respondenten zoek. Alle studenten om mij heen lijken zo het aantal participanten te bereiken, terwijl het bij mij echt zo langzaam gaat en ik met moeite nu op de helft zit. En het raakte me ineens heel erg, dat ik duidelijk een kleiner netwerk heb dan anderen, alsof er heel weinig mensen zijn die om mij geven. Klinkt heel dramatisch, maar het was ineens een soort realisatiemoment ofzo. Vind het van mijzelf ook zo stom dat ik er nog zo mee zit, want ik weet dat ik eigenlijk heel tevreden ben met mijn vriendengroep nu, ik zou ook niet echt meer vrienden willen. Maar nu vind ik het gewoon even allemaal kut en word ik er onzeker van.
(haha nu ik dit zo typ lijkt het net alsof ik een kind van 4 ben met een fiets met kraaltjes in de wielen ofzo)