Toen ik jaren geleden was begonnen aan mijn bachelor, was ik een van de oudste en daar waren veel Christelijke vrouwen die wel actief bezig waren met hun geloof en sommigen waren ook echt snel daarna getrouwd. Ik had soms echt zoiets van ‘rustig aan’. Ik was vaak 5 jaar ouder en moest daar toen nog niet aan denken. Het ging daar zo snel. Hup een vriend, jaartje van elkaar genieten maar niet samenwonen, trouwen en een jaar later het eerste kind. Ik ben nog naar een tentoonstelling geweest over gereformeerden in Utrecht en dat was toen best interessant. Foto’s van net ingerichte huizen en allemaal hetzelfde. Robuuste landelijke inrichting en niet allemaal fluweel en industrieel zoals de rest van de bevolking.
Hahaha, ik had net een online vergadering en omdat ik in de woonkamer werk zie je vrij veel wat er achter me gebeurt. Mijn vriend had iets nodig wat ergens achter me lag en had blijkbaar niet zoveel zin om in beeld te komen, dus tijgert echt mission impossible stijl over de grond hier door de woonkamer heen. Ik ging stuk!
Jezus, opa is nog steeds niet dood… Klinkt heel hard dit maar hij geeft het gewoon niet op? Morgen zit hij al een week zonder eten en drinken en hij leeft nog steeds. Het is zo’n lijdensweg voor iedereen. Elke keer als m’n telefoon gaat schrik ik me de tandjes. We zijn een beetje bang dat hij wacht tot de 15e, dat is de sterfdatum van mijn oma.
Ik hoop zo dat het niet lang meer duurt want dit is voor niemand leuk. Opa gaat steeds enorm achteruit en dan krabbelt hij weer op, dus we hebben steeds weer dat kleine beetje hoop dat hij er bovenop komt als weet ik rationeel ook wel dat die kans enorm klein is.
Ja, herkenbaar. Het is een subcultuur waar ik half wel, half niet deel van uitmaak (hoe gek dat ook klinkt met mijn opleiding) Ik ben inderdaad ook naar die tentoonstelling in Utrecht geweest. Was heel interessant en ook wel herkenbaar voor de mensen om me heen.
Ikzelf heb niet dat ideale plaatje in mijn hoofd, maar ik voel wel de druk van mijn omgeving. Gelukkig heb ik op een niet-christelijke middelbare school gezeten en heb ik daar veel vrienden aan overgehouden die niet geloven. Dus ik zit er een beetje tussenin haha.
Ik ga zo verhuizen na 1,5 week vrij te zijn geweest om het huis in orde te maken. Het is verder echt absoluut niet klaar, maar ik moet morgen weer werken en heb geen zin in nog langer drie uur reistijd. Dus nu ga ik vanavond met een campingbed op mijn slaapkamer waar maar voor 3/4 laminaat ligt slapen, terwijl het huis nog één grote zooi is. Normaal heb ik na vakantie nooit echt zin om weer te gaan werken, maar nu eigenlijk wel. Word echt gestrest en chaotisch van alle zooi en dingen regelen.
De positieve kant aan dit verhaal: mijn huisgenoot is nog een week vrij en gaat met zijn ouders + de mijne volgende week verder klussen. Ofwel, ik ga naar mijn werk en mijn huis ziet er beter uit als ik terug kom, zonder dat ik iets heb hoeven te doen. Plus, mijn huisgenoot komt er deze week nog niet wonen. Ik ga dus vanavond heerlijk chill in mijn eentje in mijn badjas rondlopen en lekker douchen in de nieuwe badkamer in mijn nieuwe huis! Heb echt even behoefte aan een avondje helemaal alleen voor ik morgen weer sociaal moet zijn tegen collega’s en patiënten.
Ik hoop dat het nu echt snel voorbij is en dat hij straks echt rust heeft. Sterkte
Jaaa heerlijk, heb er net een op
Haha idd: DOE GEWOON CHILL
Dat was vals alarm, gelukkig! We wachten nu op een biopsie van een gezwel in z’n longen. De artsen verwachten dat 't kwaadaardig is dus we wachten vooral op een behandelplan.
Oh wow wat gemeen dit. Wat zeggen je ouders?
Weet iemand hier of het mogelijk is je (bepaalde tijd) contract tussentijds op te zeggen als er geen opzeggingsmogelijkheid is opgenomen in je contract?
Sterkte, ik kan me vanuit jouw opa wel voorstellen dat hij inderdaad wacht tot de 15e. Zou symbolisch heel mooi zijn. Maar dat betekend nog wel 3 dagen in deze vervelende situatie.
Oh bah, klinkt nog steeds heel zwaar. Wanneer horen jullie daar meer over?
Staat dat ook niet in de cao omschreven die voor jou van toepassing is?
Ben vannacht gaan slapen met een grote spin op de muur want kon er niet bij. Ik ben toch wel beetje trots op mezelf haha. Helaas kan ik de spin nergens meer vinden (hij zat boven de deur en die heb ik expres beetje opengelaten in de hoop dat hij in ieder geval wegging uit mijn slaapkamer haha).
Volgende week donderdag is onze afspraak met de oncoloog. Er zou een studie gaande zijn naar de specifieke DNA-afwijking van de kanker die hij heeft dus we hopen dat hij daarvoor in aanmerking kan komen.
Ik heb net voor werk met een dorpsgenoot van Teams gebeld. Toch grappig, wonen nog geen 300 meter uit elkaar maar bellen wel. Kunnen net zogoed naar buiten lopen op een bankje op afstaand vergaderen.
In principe niet, tenzij je werkgever bereid is mee te werken.
Huh, thuis gewoon? Hoe kan dat/waarom?
Super lief! Dankjewel🤍 Ik moet zeggen dat ze iets is bijgedraaid en me net met veel meer begrip op belde.