Ik kom thuis, bezweet en al van het fietsen. Ik bel aan de deur, vriend doet niet open. Bel weer aan de deur, weer niks. Doe de deur open met mijn sleutels, sjok naar boven met de verwachting dat hij even weg is. Ga een liedje neuriën en kijk even naar links en schrik: vriend zit op een knie in de deuropening van de slaapkamer met een ring in een doosje 
Ik ben nog steeds half in shock, maar zo zo blij. Ondanks dat mijn moeder ziek is (nu aan chemo), zei ze net ook tegen me dat ze des te meer gemotiveerd is om sneller beter te worden.
Sorry voor de dagboekpost, maar ben echt super super blij en emotioneel 
