Omg ja dat was het. Dank je wel!
Hahaha ja echt heel erg maar ik ging ook in ongveeer bocht drie al onderuit dus toen zat ik al helemaal onder. Maar tegen het eind wel wat obstakels waar je door (relatief) schoon water ging dus op de afterfoto valt het erg mee haha. Was wel echt leuk vond ik!
Aah lief dat je het vraagt. Helaas niet, niet mogelijk, pas bij een nieuw account weer. Maar via de app waar ik wel in kom kan ik de boarding passes met qr code downloaden en dat zou genoeg moeten zijn. Morgen weet ik het zeker want dan moet ik vliegen
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar heel herkenbaar. Ik zag deze week weer de zoveelste van mijn oud-klasgenoten die zwanger is. Ook op mijn werk gaan steeds meer van mijn leeftijd aan kinderen beginnen en trouwen enzo. Ik wil helemaal niet NU kinderen of trouwen, ik weet niet eens of ik het ĂŒberhaupt wel wil. Maar door dat soort dingen voelt het idd alsof ik âachterloopâ en dat ik dat ook nooit meer goed kan maken. Dat als ik in 26 jaar nog nooit een serieuze relatie heb gehad, het super logisch is dat ik dat dan ook nooit ga krijgen. En dus ook geen kinderen ga krijgen (of alleen natuurlijk).
Terwijl ik daar dus eigenlijk niet eens perse behoefte aan heb, en zeker niet nu al. Het is idd, precies wat jij zegt, gewoon het feit dat iedereen nu dat punt lijkt te bereiken en ik niet. Ik denk dat het ook met name door de twijfel komt ofzo. Als ik nou zeker zou weten dat ik écht geen kinderen wilde en dat ik niet gelukkig ga worden van een relatie, dan zou ik het me waarschijnlijk ook niet aantrekken. Maar juist doordat ik zelf al twijfel van dat wel/niet heb ik het gevoel dat ik ook alles NU zou moeten doen omdat ik anders te laat ben en de keuze weg is.
Ik heb net mân nieuwe auto zonder parkeersensoren filegeparkeerd mĂ©t publiek en heb volgens mij niets geraakt
Voor jullie allebei een
want heel herkenbaar, vooral als hart onder de riem dat jullie niet alleen hierin zijn. Het komt ongetwijfeld âgoedâ met ons, wat âgoedâ dan ook betekent <3
Het zit onze natuur om onszelf continue te spiegelen aan elkaar, en dat is niet per definitie slecht, want dat leer ons veel over ons zelf.
Het probleem zit hem in het feit dat we ergens gaandeweg collectief hebben besloten hoe het leven âhoortâ te gaan.
School, studeren, baan, man/vrouw, Vinex huis, kinderen.
Alles wat daar enigszins van afwijkt zorgt voor twijfel, bij jezelf en bij je omgeving.
Pas als je die gedachte van een geasfalteerde levensloop kan loslaten, kan je tevreden zijn. Niets staat in steen gebeiteld. De dingen gaan gewoon zoals ze gaan.
Heb je helemaal gelijk in inderdaad! Ik denk ook dat het daar vandaan komt bij mezelf. Dat ik twijfel of ik bepaalde dingen wil omdat het me oprecht leuk lijkt, of dat ik ze âwilâ omdat het als normaal wordt beschouwd. 99% van de tijd ben ik namelijk gewoon tevreden over mijn leven zoals dat nu is. Dus eigenlijk heeft het idd helemaal geen zin om te gaan denken over âlaterâ, want je weet toch nooit hoe dat loopt. Maar dat vind ik in de praktijk enorm lastig.
@Cozycute @Rose_Gold ik denk ook dat je af en toe moet beseffen dat het hele âhet voor elkaar hebbenâ niet de sleutel is naar ultiem geluk.
Dat is het ook. Soms komt dat gevoel als een golf over je heen.
Ik ben nu 34 en heb het nu âpasâ los gelaten dat mijn leventje niet helemaal synchroon loopt met âhoe het hoortâ.
Het leven is veel te onvoorspelbaar om te plannen.
( Niet dat er wat mis is met je leven uitstippelen, voor we dat krijgenâŠ)
Ja, je verwoordt het goed.
Helemaal eens.
We leggen onszelf veel te veel druk op, al dan niet aangedreven door wat âweâ normaal achten.
Ik voel me zo gelukkig dat ik er van kan huilen . Dit gevoel heb ik zolang niet gehad
Ik vind het ook heel herkenbaar. En vind het eigenlijk vooral vervelend wanneer anderen mijn route als een eigen keuze bestempelen, terwijl ik het meer ervaar zoals de dingen gelopen zijn. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, want ik zou nou ook weer niet met iemand willen ruilen. Bij mij helpt Ramses Shaffy in elk geval altijd wel bij dit soort buien.
Absoluut.
Ik kan soms ook wel even zoân momentje hebben, als ik mensen om me heen grote huizen zie kopen en gezinnen stichten.
Maar als ik dan even terug ga naar de basis ben ik weer helemaal tevree.
Ik heb een een leuk huisje, ik zorg voor mezelf, heb een prima job waar ik mân rekeningen mee betalen kan en heb heel bewust gekozen voor een leven zonder inwonende partner of kinderen.
Waarin zou ik dan zogenaamd falen of achterlopen? Geen idee!
( Zullen we meteen even af van het idee dat een âappartementje 3 hoog achterâ iets is om je kapot voor te schamen, thank you very much)
Dit herken ik wel inderdaad. Heb dat ook wel, al vind ik het ergens wel jammer dat iedereen om me heen doet âhoe het hoortâ en dat steekt soms wel. En dat terwijl ik nog altijd niet weet of ik wil samenwonen, laat staan kinderen. Vind een nieuw dier al een hele onderneming waar ik een paar jaar over moet nadenken
Ik weet nu al dat ik never nooit meer kittens neem en alleen oudere katten. Ik vond het mentaal best een onderneming. Die drukte en het feit dat ze nog zo klein zijn en voor mijn gevoel minder kunnen hebben.
Sommige vrouwen vinden het zo raar dat een van mijn grootste nachtmerries is het jawoord zeggen in een witte prinsessenjurk in het bijzijn van heel veel andere mensen. Snappen niet dat juist ik (extrovert, en best gek opvallende kleding) dat helemaal niks vind.
En ik hoef ook geen grote woning. Een klein lief appartementje met katten en leuke kringloopspullen vind ik ook prima.
Ja precies, dat ken ik ook wel. Iedereen doet en ik denk. Ik heb zelf ook niet het idee dat doen wat als ânormaalâ wordt beschouwd je gelukkig maakt. Maar meer de angst dat ik zelf voor A kies, maar dat B me dan gelukkiger had gemaakt, maar dat dat geen optie meer is tegen de tijd dat ik daar achter ben. Als ik me nu helemaal richt op carriere, maar op mijn 40e denk: kut ik had eigenlijk toch wel een gezin gewild, is dat een beetje laat. Andersom kan ik een kind ook niet gewoon even terug proppen.
Volgens mij begin ik er steeds meer oke mee te raken dat mijn ene oog scheel staat. Vandaag gaan wandelen zonder make up en lenzen in (waardoor dat oog meer opvalt door de medische lens) en bij een tussenstop bij een cafeetje gewoon pas toen we weer gingen dat ik bedacht dat ik dit vorige maand nog spannend zou hebben gevonden.
(Mijn ene oog staat door een oogziekte sinds een paar maanden scheel, heel misschien gaat ie nog recht staan door die speciale lens)
O, ik vond ze wel leuk, maar inderdaad wel een onderneming. Maar heb deze katten gekend vanaf dat ze een paar dagen oud zijn, dus dat vind ik wel heel bijzonder.
Ik wil graag een pup, maar dat gaat ook veel werk kosten (en dat weet ik) en daarmee wil ik niet mee over 1 - of 20 - nacht ijs gaan.
Een grote woning zou ik wel willen, haha. 5 kamers lijkt me heerlijk. Zijn ook best wat straten in Z waar ik best wil wonen.
@Rose_Gold ja, dat inderdaad. Het is voor mij ook vooral die angst. Maar ik heb nooit een hele sterke kinderwens gehad bijvoorbeeld. Al had ik 10 jaar terug wel verwacht dat mijn leven een soort van ontwikkeld zou zijn met een âechteâ baan, een relatie etc.
Dat maakt het wel speciaal
Ik vind het inrichten van kamers wel heel leuk maar het idee dat ik alles ook nog op moet ruimen is een ander verhaal.