Wat jammer dat je dat zo ervaren hebt.
Ik ben in ieder geval niet zo en baal soms wel een beetje van de vooroordelen die mensen meteen over je hebben. Ik oordeel namelijk helemaal niet hoe diegene zijn of haar leven indeelt en heb altijd respect voor iedereen. Jammer dat het nooit zo terug komt.
Maar wat wil je er dan mee bereiken?
Met alle respect voor jouw overtuiging uiteraard, maar het niet willen winnen van zieltjes strookt in mijn ogen niet helemaal met de werkelijkheid. Wanneer jij enkel een mooi gesprek over het geloof wilt voeren is dat mijn inziens beter binnen de gemeenschap met gelijkgestemden of een andere setting die daar meer om vraagt dan random aan te bellen bij mensen met vragen over of ik gelovig ben, hoe God mij gaat helpen gelukkig te worden ed.
Ik sta best open voor gesprekken over het geloof, zelfs gelovig opgevoed dus kan een goed gesprek hierover best waarderen, maar wel wanneer ik daar zelf behoefte aan heb en niet wanneer het toch best opgedrongen voelt in de opening van mijn voordeur.
Een positief punt vond ik wel dat de hamvraag nu was of je echt gelukkig kunt zijn en hoe God daar uiteraard een rol in kan spelen in plaats van iets in de trant āhet einde is nabijā, maar het blijft voor mij tegenstrijdig om een gesprek over geluk en liefde aan te gaan terwijl diezelfde gemeenschap bijvoorbeeld homoseksualiteit (of seksuele vrijheid an sich) niet accepteert en ongelovigen de boeman toespeelt. En er zullen ongetwijfeld individuen zijn binnen het geloof die daar anders over denken, maar aan het einde van de streep maak je wel deel uit van die overtuiging.
Het was in ieder geval niet mijn bedoeling om een discussie hierover te ontketenen, meer om letterlijk even te vertellen wat ik kwijt wilde: ik nam een brochure aan in plaats van gewoon nee te zeggen, iets wat ik ook altijd met de Kinderpostzegels of de loten van de plaatselijke voetbalclub heb en eens moet afleren.
Altijd als ik met mn jehova getuige collega praat over zijn geloof probeert hij me uit te nodigen. Zo irri ik ben gewoon benieuwd ik wil niet zelf jehova worden.
Pff ja dit vind ik ook echt niet normaal. Heb hier volgens mij al eens eerder over gepost maar ik ben zelf katholiek (gedoopt, maar doe er niks mee oid). Mijn vader is ālidā van de protestantse gemeente (maar doet er ook niks mee ofzo). Toen ik net op mezelf woonde kreeg ik ineens elke maand een soort tijdschrift vanuit de protestantse gemeente. Dit adres is dus alleen bekend bij de gemeente waar ik mijn verhuizing had doorgegeven. Ik heb toen een boze mail gestuurd maar zij hebben hier in ieder geval dus gewoon toegang toeā¦ Gelukkig heb ik na de boze mail nooit meer iets ontvangen
Ik ben verhuisd en de kerk benadert mij. Hoe komt de kerk aan mijn gegevens?
De kerk krijgt uw gegevens via uw gemeente. Die mag gegevens uit de Basisregistratie Personen (BRP) doorgeven aan de Stichting Interkerkelijke Ledenadministratie (SILA).
In de BRP houden gemeenten een registratie bij voor de ledenadministratie van kerkgenootschappen en andere genootschappen op geestelijke grondslag. Iedereen die in de SILA-administratie voorkomt, krijgt in de BRP een digitaal kenmerk.
Zijn uw gegevens in de BRP gewijzigd? Bijvoorbeeld omdat u bent verhuisd en dus een nieuw adres heeft? Dan geeft de gemeente dat door aan SILA.
De gemeente kan niet zien tot welk kerkgenootschap u behoort. SILA weet dat wel. SILA stuurt uw nieuwe adres vervolgens door naar uw kerk.
Wilt u niet dat SILA uw gegevens verwerkt? Dan kunt u uw SILA-registratie stopzetten.
Alleen gedoopt zijn is zelfs al genoeg.
Uit laten schrijven bij de kerk
Ik heb dus Ć¼berhaupt nooit een communie gedaan, niet gedoopt, helemaal niks. En toch denkt de BRP dat ik katholiek ben (dus ook elke verhuizing krijg ik een brief van de plaatselijke parochie). Maar dat komt misschien omdat mijn ouders wel katholiek gedoopt zijn als baby. Zij staan ook niet meer ingeschreven bij de katholieke kerk ofzo. Toch heel vreemd.
Paar jaar geleden heb ik eens uitgezocht hoe ik dit stop kon zetten. Maar toen moest ik nog contact opnemen met de parochie waar ik was gedoopt 
(wat dus nooit heeft plaats gevonden).
Sinds kort is geloof ik aangepast dat je inderdaad die gegevensuitwisseling via het sila kan stoppen. Dus dat ga ik nu maar doen 
Zijn / waren je ouders of opvoeders kerkelijk? Kan het zijn dat ze via die route je gegevens nog hebben? Vind dat wel heftig inderdaad aangezien je er niet om gevraagd hebt.
Nou zouden ze wel moeten hebben. Raar dat dat niet zo is
Zolang je ouders leven en zich niet actief hebben laten uitschrijven uit het doopregister van de katholieke kerk, ziet de katholieke kerk ze als ālidā. Actief uitschrijven is (voor je ouders) een optie gelukkig:
Alleen in geval van de katholieke kerk is het vaak een enorme zoektocht. In de afgelopen jaren zijn veel bisdommen gefuseerd of opgeheven en dan moet je maar uitzoeken bij welke kerk je nu in het doopregister staat.
Wow maar dit mag toch niet? Dat van je ouders kan ik me nog voorstellen, maar jij hebt niks met de kerk te maken.
Ja, dit mag dus wel gewoon. Ik heb dus niks met de protestantse gemeente van doen, maar toch sturen ze post naar mijn adres. Heb me net wel afgemeld via de link van @FrauHelga, bedankt 
Oh boy, hopelijk laten ze me met rust
Dit doet de kerk van mijn moeder wel. Komen ze langs om geld op te halen en dan vragen ze meteen of ze weer met haar mogen praten 
Ik ben gedoopt maar heb nooit post gekregen van de kerk. Kan het dan dat ik wel als lid bij die kerk ingeschreven sta?
Want ik wil eigenlijk niks met de kerk te maken hebben maar ik heb dus geen idee wat ze van mij geregistreerd hebben (ik weet ook niet welke kerk het is). Ik heb me wel net uitgeschreven bij dat SILA, thanks daarvoor!
Wisselt, bij protestantse kerken is het anders geregeld dan bij katholieke.
Als je in een katholieke kerk gedoopt bent, sta je vrijwel zeker in het doopregister. Maar de uitschrijving bij SILA zou voldoende moeten zijn om eventuele post te stoppen.
Ben bijna beledigd dat ik dan geen post krijg. Ik ben al een verloren zaak dus als ik dit lees.
Haha nou het zegt dus niets, toen ik ongehuwd een kind kreeg op mijn 19e wilde niemand iets van mij weten, maar toen ik een paar jaar later trouwde lag er ineens een kaart op de mat met een verwijzing naar de dichtstbijzijnde kerkš Heel typisch.