Ga denk ik maar weer naar mijn ouders. Ik ga hem 4 weken de tijd geven om een ander huis te vinden. Mocht hij er echt niet uit willen, dan vertrek ik ook niet en slaap ik daar vanavond ook (lekker opstandig). Heb net een ‘brief’ geschreven die ik ga voorlezen.
Samenvatting
Lieve aap, Dit huis is voor mij hetgeen dat mij houvast geeft en bij dit proces helpt. Enige kleine stukje basis wat ik nog heb, kan ik hier kracht uitputten. Ik heb nu een basis nodig. Ik kan het niet aan om nog meer in een gat te te vallen dan ik momenteel zit. Ik heb in iedere lichaamscel pijn. Je weet dat ik ook meer moeite heb met verplaatsen/een plek achter laten. Laat mij hier blijven zitten zodat ik alles steeds meer ooit een plekje kan geven, helaas ooit meer dan mij lief is. Ik ben zo verdrietig, kan alleen maar huilen en overgeven. Alles in mij schreeuwt dat ik bij je wil zijn, alleen doet dat alleen maar meer pijn. Ik wil tegen je aanliggen, knuffelen, aan je ruiken en dat is niet meer en zal nooit meer gebeuren. Iedere herinnering is een messteek in mijn hart erbij. Ik heb mij letterlijk nog nooit zo in mijn leven gevoeld, en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik wil huilen, schreeuwen, met spullen gooien om vervolgens liefst getroost willen worden door degene waar ik het meeste van hou, door jou. Het moment dat we elkaar nooit meer ga zien, is ondragelijk, het voelt alsof het leven even geen zin meer heeft. Ja, er zal ooit een dag komen dat ik buiten de vogels weer hoor fluiten en geniet van een zonnestraal op mijn gezicht, momenten waar ik nu nog niet aan wil denken. Achter iedere tunnel schijnt blijkbaar een lichtje.
Liefs, poes
