Ik zit een docu op Netflix te kijken van One Direction (nooit een fan geweest, dus vrij random) uit 2014 ofzo en ik voel me echt melancholisch. Het brengt me terug naar m’n eigen middelbare schooltijd waarbij je zo cliché kon wegzwijmelen bij posters van zangers/acteurs en eeeeeeindeloos dezelfde (van LimeWire gedownloade) liedjes meezong tijdens het msn’en.
Je helemaal verliezen in fan zijn van iets of iemand, echt wat een heerlijke vibe is dat. Voel me echt oud en zou nu echt zo graag weer even 15 willen zijn.