Nou wat een dag. Twee keer heen en weer naar het ziekenhuis geweest. Eerste keer leek er vrij weinig aan de hand te zijn. Oma herkende ons nog en was niet in de war. Gelukkig maar, want we hebben wel eens anders meegemaakt. Heup is wel gebroken en we hadden de optie om er niks aan te doen of te opereren. Opereren dus, want anders zou ze niet meer kunnen zitten en dat vonden we geen leven.
Tussendoor hond uitgelaten en vanuit huis gewerkt alsof er niks aan de hand was.
Toen ik voor de tweede keer in het ziekenhuis kwam was de arts met mijn moeder aan het bespreken of we niet een zenuwblokkade in haar heup wilden. Ook prima. Minder risico’s. Oma was moe en begon ook wat in de war te raken en ze leek met de minuut fragieler/ouder te worden. Toen ze op de afdeling lag ben ik naar huis gegaan voor de hond.
Nu kwam mijn moeder thuis en heeft ze gehoord dat mijn oma zeer waarschijnlijk binnen een maand komt te overlijden. Ze krijgt de blokkade wel om de pijn te verminderen, maar zodra die gezet is gaat ze naar het verzorgingshuis voor haar laatste dagen.
Ik weet niet, maar als je 28 bent en nooit bewust een grootouder hebt zien overlijden (of iig meegemaakt) lijkt het zo vanzelfsprekend dat je grootouder je hele leven bij je zal blijven. Niet dus. Ik heb altijd gezegd dat ze 100 wordt en ik weet dat ik grapte dat ze eens in de zoveel tijd een reset had, maar ze krabbelde er altijd weer bovenop. Stiekem denk ik nog dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.