Ik ben best wel verdrietig en weet het ook even niet meer.
Begin van mijn vakantie mijn puppy opgehaald, super leuk. Beetje lastige emo week gehad maar prima doorgekomen. Begon net van mijn vakantie te genieten, tot op woensdagavond mijn stiefvader is opgehaald door de ambulance. Hij heeft meerdere omleidingen nodig en zal pas volgende week worden geopereerd in een ziekenhuis hier verder weg. Gelukkig gaat het nu wel goed met hem.
Ik kan heel slecht omgaan met zieke mensen, ben altijd heel erg bang om mensen te verliezen dat is dan ook het enige waar ik aan kan denken. Tegen ziekenhuizen kan ik ook niet, word daar heel naar van en kan tegen heel die omgeving van een ziekenhuis niet. Wat dus heeft gemaakt dat ik vandaag pas ben langs geweest. Aan de ene kant vind ik dat egoĂŻstisch van mezelf maar ik kan dat anders niet. Nu met een puppy van 10 weken is dat ook heel lastig. Ik heb niet veel mensen in mijn omgeving en vind dat ook bezwaarlijk om te moeten vragen om op mijn puppy te passen.
Volgende week heb ik nog vakantie maar zo voelt dat niet. Dat gaat een hele moeilijke week zijn. En ik kan ook niet zoveel bij mijn moeder zijn als ik zou willen of iets voor haar doen. Haar hond is niet zo een makkelijke dus die kan niet zomaar met mijn puppy(waren we langzaam aan het opbouwen).
Daarna moet ik weer gaan werken, nu had ik nog wel voor drie weken ingepland om wat minder te werken en voornamelijk thuis maar ik zie er nu al tegenop. Kan mijn hond ook niet bij mijn moeder achterlaten op deze manier als ik toch naar afspraken zou moeten gaan.
Kortom ik maak mij om heel veel dingen zorgen en heb weinig mensen met wie ik dit kan delen
