Ik was toenstraks in een koffiehuis en ik liep richting de wc en opeens beet een hond (windhond) me in m’n hand maar ik trok snel weg en ik dacht nog: huh gebeurd dit nu, want het ging zo snel. En daarna liep ik terug naar m’n vriend en die zei toen tegen me: pas op voor die hond want die heeft me net gebeten, en schijnbaar had hij nóg iemand gebeten. Dus toen toch maar naar het baasje gelopen om te zeggen dat die hond gebeten had en die reageerde eerst een beetje quasi verbaasd terwijl ze dus wel gezien had dat die al andere mensen had gebeten en daarna zei ze: Ja de hond is volgens mij een beetje bang hier en vindt het hier niet fijn, waarop ik heb gezegd dat ze in het belang van de hond beter weg kon gaan dan. Maar vond het zo bizar dat je dan toch nog bedenkt om te blijven zitten om je kop koffie te drinken terwijl je hond ondertussen al 3 mensen heeft gebeten??
Anyway, einde dagboekpost maar ik moet er toch de hele dag aan denken. Stel dat het bij een kind was gebeurd oid?
ik kan het echt niet aan om wéér aan iedereen te gaan vertellen dat ik weer wat anders wil gaan doen.