Ik voel me dus echt heel lullig/schuldig naar mijn man toe.
Hij heeft zijn enkel en kuitbeen gebroken en moet geopereerd worden. Hij heeft nu gips en krukken en daardoor dus niet heel mobiel en heeft veel hulp nodig. Ook wonen we in een huis wat totaal niet mindervalideproof is. Hoge drempels naar badkamer en keuken, douche niet toegankelijk door een teringhoge opstap (gelukkig nog wel een bad, wat we eigenlijk hadden willen slopen). Ik ben dus nu meer verzorgster dan partner van en merk dat ik het echt pittig vind. Ik ben ondertussen gewoon nog aan het werk, heb mijn studie en het volledige huishouden komt nu op mij neer, moeten steeds naar het ziekenhuis, op en neer naar de apotheek etc. Ik mis echt even wat tijd voor mezelf. Ik doe het met liefde, het zorgen voor mn man, maar ik heb altijd best veel behoefte aan tijd voor mezelf en mn eigen dingen doen.
Ik baal nu gewoon dat er bepaalde dingen niet lukken, ik wil al heel de week mn haar wassen, maar 's ochtends lukt het niet en 's avonds heb ik de energie er niet voor. Ik had me vanochtend verslapen, omdat ik vannacht wakker gemaakt werd om iets te pakken voor mijn man, waardoor ik in korte tijd mijn man moest helpen met douchen, zelf moest douchen, moest zorgen dat er eten en drinken staat voor mijn man en moest op tijd in training zitten. Eindstand: ik had zelf niet ontbeten en wéér mn haar niet gewassen. Ik kan dan echt wel janken.
Ben gisteravond ook beetje uitgevallen tegen hem en beetje boos geworden en als een klein kind zitten huilen en dat voelt zo niet eerlijk naar hem toe.