Ik was furieus en ook echt met stomheid geslagen. Ik had die blog gevonden en al die verhalen waren zó naar. Ik weet nog dat ik dacht: stel dat ik mijn eigen verhaal hier nu tegenkom. En prompt: ja hoor… Het voelde heel rot en viezig omdat ik zo onheus werd neergezet. Het was zo lelijk.
Zij kon dat natuurlijk in principe doen omdat ze geen officiële behandelaar was. Ik kon me ook niet herinneren dat ik een overeenkomst getekend had oid. Toen ik dit vond, was ik al gestopt bij die psycholoog. Ik overwoog om haar in te lichten, maar realiseerde me ook dat als zij vriendinnen waren en ze niet al wist over die blog dat ze dan iig wist hoe zij over cliënten praatte. Ik heb het gelaten. Ook omdat ik me heel kwetsbaar en onveilig voelde denk ik. Ik heb de tekst nog wel ergens omdat ik het toen vol ongeloof naar mijn moeder en zus gemaild heb.
Tegenwoordig doet deze ‘paragnost’ iets anders. In de openbaarheid. Ik kan echt niets van haar zien of over haar lezen. Ik geloof niet dat er verder mensen zijn die ik haat, maar zij…
met zo’n kaartje eraan met gefelicteerd nieuwe woning. Wat een lieve man zeg. Ik was weer te socially awkward en beetje flabbergasted (wow echt veel engelse kuttermen, sorry) om die bedankjes te geven dus ik zei maar nogmaals dat hij na het weekend écht even op de koffie moet komen.
Mijn vader is 72 en uit hoe je het beschrijft heb ik het idee dat je 73 best oud vindt? 
Oké mijn vader heeft ook wel wat ouderdomskwaaltjes maar er zijn nog heel veel fitte mannen in de 70 die niet achter de geraniums zitten hoor haha
Vroeger mocht ik van mezelf echt niet zo lang niets “nuttigs” doen, een boek lezen of iets maken was productiever en anders kreeg ik spanning 
Dus nu extra chill dat ik lekker deze domme game zit te spelen.
het is trouwens een pikante salade uit de Aziatische keuken. Heb het ook wel eens zelf gemaakt, is het niet zo lekker als uit een restaurant maar dit hebben ze gewoon verziekt hahaha.