Nadat ik enkele maanden geleden door een ongelukkige val mijn heup brak, heb ik vandaag voor het eerst weer geoefend om met mijn eigen hond te wandelen. Zij is met momenten heel angstig en kan dan heel hard trekken, dus ik moet wel stevig genoeg staan om haar te kunnen houden. Ook waren we net verhuisd naar een veel drukkere buurt dus zij moet sowieso nog wennen (momenteel woont ze bij mijn moeder waar het heel rustig is). Vandaag gingen we dus oefenen, samen met mijn moeder en haar hondje. Mijn ongeval gebeurde vlak voor mijn deur, terwijl ik de hond uitliet ben ik gevallen. Ik was toen zo bang dat ze zou weglopen en heb haar tot de ambulance kwam heel hard vastgehouden. Ze was toen echt heel bang en is zelfs uit haar tuigje geraakt, maar eind goed al goed.
Vandaag waren we nog niet mijn straat uit toen er een ambulance met loeiende sirenes langsliep, gevolgd door een politiewagen. Vijf seconden later liep er iemand op krukken voorbij (ze was altijd wat bang van mijn krukken). Ze deed het zoooo goed maar ik was zo emotioneel, stond echt half te janken op straat omdat ik het een soort van herbeleefde ofzo?
Vanmorgen vloog er in de winkelstraat ook al een duif tegen een etalageraam dus ik ben er naartoe gesneld en heb het beestje dan wat verder weg gelegd. Tegen dat ik daar aankwam was ie al overleden, stond ik daar ook al half voor te janken.
Wat een emo-dag en wat een dagboekpost 
