Ik zit het rammelende eierstokken topic te lezen en ik moest huilen.
Het besef dat de tijd begint te dringen, het besef dat mijn leven zo niet is wat ik gedacht te hebben toen ik jonger was, het besef dat werkgevers mij kunnen weigeren door mijn leeftijd terwijl ik niet eens weet of ik moeder wil worden. Dát ik niet eens weet of ik kinderen wil.
Dat ik eigenlijk nu niet eens hier over hoef na te denken want mijn leven is er niet naar.
Maar dat ik het dan over een paar jaar wel weet en dat het dan misschien te laat is en ik nog meer baal van hoe mijn leven is gelopen. Of dat ik het over een paar jaar nog niet weet. Wat dan?
Kan ik niet terugspoelen naar 5 jaar terug. Of 10, als we toch bezig zijn. En dan de tijd even vastzetten. Bedenken wat ik echt wil.
Ik kan zo boos worden ook, dat het vrouwelijk lichaam zo is. Dat ons lichaam totaal niet meegaat met de tijdsgeest. Ik had niet vruchtbaar willen zijn op mijn 15e, waarom kon dat niet later en dan langer. Waarom zijn mannen wel zo lang vruchtbaar.