M’n Zweed ging gisteren met zijn vader de ‘harakiri helldog’ eten. Dat is de heetste hotdog ter wereld en hij is zo scherp dat je m met handschoenen moet eten omdat je handen anders ook gaan branden. En z’n vader heeft daar zes uur voor gereden om dit te doen. En ik snap het gewoon echt niet.
- Het doet pijn.
- Het is duur.
- Het is niet leuk.
- Je hebt er later nog last van.
- Het levert echt PRECIES NIKS op. Nouja, behalve een t-shirt dan als het je lukt om het hele ding tegen heug en meug weg te stouwen.
Oh en dan loopt de verkoper je ook nog te beledigen terwijl je pijn aan het lijden bent als je dat ding niet opkrijgt dat je geen echte vent bent enzo. Klinkt leuk man.
Ik vind dit echt zo’n mannending he, sowieso dat ze een soort van trots halen uit van die supertalenten waar je precies niks aan hebt, zoals goed tegen de kou kunnen (ik vind je heus niet cooler als je in een shirtje in de winter loopt te verkondigen dat je het echt heus niet koud hebt, hoogstens een beetje dommer) of tegen heel pittig eten kunnen (supergeil, als je rood aangelopen en zwetend loopt te verkondigen dat dit je echt helemaal niks doet). ik denk dat vrouwen nooit met z’n tweeen zo’n veel te hete hotdog gaan proberen te eten om te bepalen wie er het hoogste op de apenrots staat.
Het is hem wel gelukt, dus nu heeft ie een t-shirt.
En buikpijn. En z’n vader ook. En er staat een video van hen online waarin hij huilend een hotdog in z’n mond propt. Ik vind het echt zo achterlijk. Heb er gisteren wel goed om kunnen lachen. Wie doet dit.
