Die tweede aflevering van Marie Kondo. Wow zo herkenbaar. Zoveel troep in ons huis altijd. Mijn moeder had ook zoooveel kleding. Na haar overlijden heeft mijn vader wel flink opgeruimd, maar hij is nu weer met een nieuwe verzameling bezig en dan is het niet ‘oh dit is echt een HEEL leuk beeldje, die mag ik meenemen’, nee meteen moet élk beeldje aangeschaft worden. Ik krijg meteen een hoge bloeddruk en word teruggeworpen in de ergernissen die ik als puber zo vaak voelde. Geen eigen kamer hebben terwijl er uitgebreid had kunnen worden maarja spullen, overal troep, ouders die maar blijven kopen, niks werd weggegooid, een hoop ergens in een gang, schuren vol zooi, een moeder met een koopverslaving. Damn.
Vind het helemaal geen leuke aflevering om te zien hierdoor, veel te veel associaties.
Heel herkenbaar. Mijn ouders hebben een huis en garage vol met letterlijk stapels troep, logeer nu steeds op een matje ergens omdat de logeerkamer (mijn oude kamer) gewoon vol spullen staat. Hoorde laatst dat ze ook nog twee(!) garageboxen huren, wtf. Volgens mij komt 't vaker voor dat je denkt, vind dat programma daarom ook wel troostrijk, heb me er thuis soms behoorlijk voor geschaamd.
Een download via internet. Via bijvoorbeeld onedrive ofzo.
Zo hallo ik at net ananas en nu doen m’n lippen en de binnenkant van mijn mond helemaal pijn afzien dit
Haha, dit deed ik ook! Lijkt zo echt!
Heb ik ook altijd 
krijg ik echt een hele pijnlijke tong van!
Dat mondje van dat lammetje is zo lief
Erg he. Mijn vader huurt dus ook ruimte terwijl hij echt genoeg ruimte nu heeft in zijn eentje en er een miljoen dingen zijn die weg kunnen. Ik voelde me ook altijd ongemakkelijk als er vriendjes kwamen spelen, schaamte voor mijn ouders ook. Later kon ik wel denken van ‘ok het is mijn ouders’ zooi, niet de mijne’, maarja dat maakte me niet totaal gevoelloos over de troep.
En je zou denken dat je dan zelf iets totaal anders doet, maar ik ben dus ook een ramp. Veel spullen die ik nooit gebruik, of durf weg te gooien (beeldjes die mijn vader aan mij heeft gegeven die mijn moeder dan had gekocht, kan ik dat zomaar wegdoen? of luchtjes van mijn moeder bijvoorbeeld). Al kan ik wel beter scheiden qua kleding met ‘dit mag weg’, maar dan laat ik die zakken in een hoek van een kamer staan met het idee het ooit nog te verkopen, waar dan niks van terecht komt. Al heb ik ook in mijn kast een stapel met broeken die ik niet pas maar ja, misschien ooit wel? En ik vind het qua spullen die je soms nodig hebt, maar niet altijd, ook lastig, zoals kampeerspullen bijvoorbeeld. Ligt ook altijd maar in de weg.
Nu mijn vader ook weer zo enorm uitbreidt met zijn zooi, denk ik weer van ok wat als hij overlijdt? We moeten weken vrij nemen om dat huis leeg te ruimen :S Hij moet gewoon stoppen met zoveel kopen maar dat lijkt niet aan te komen.
Heb jij moeite met opruimen/wegdoen?
Ja wat zou ik graag met hem in een bijpassende pyjama samen chillen
Oeeeeeps 
Heeel herkenbaar, ook het schamen, ging vroeger voor mijn kinderfeestjes altijd zelf opruimen met mijn broertje en zusje. Nu heb ik 't ook redelijk losgelaten, tis niet mijn/onze verantwoordelijkheid.
Nee ik heb daar niet zo’n moeite nee, probeer 't wel altijd idd te verkopen/weg te geven /nog iets nuttigs mee te doen maar als dat niet lukt is 't huis van mijn ouders echt voldoende schrikbeeld om 't toch weg te flikkeren. En ook om heel goed over de aankopen van prullaria etc na te denken. Maar de spullen van je moeder, dat kan ik me heel erg goed voorstellen. Zie om die reden idd ook erg op tegen ooit 't leeghalen van het huis, ten eerste de hoeveelheid idd maar ook het feit dat zij wel ontzettend van al die spullen hielden. En heb ook wel grappige herinneringen eraan, dat ik op kamers ging en een bijzettafeltje nodig had en dat mijn vader drie (!!!) tafeltjes uit de schuur opduikelde.
Her is bij ons overigens geen onderwerp van gesprek, mijn ouders willen het er echt niet over hebben, is dat bij jou anders?
Haha
Wel creepy inderdaad! 
Tijd voor een aluhoedje
Haha dat over die bijzettafeltjes! Ik ging op kamers en dan had ik bijvoorbeeld een blikopener of broodmes nodig ofzo en lagen er toch meerdere thuis in de kast dus kon ik er daar wel van meenemen. En als ik ga kamperen of iets anders wat je niet dagelijks doet, dan heeft mijn vader altijd wel iets dat van pas komt :’) (Maar wat hij dus tegenwoordig ook niet meer terug hoeft, wat betekent dat ik het moet bewaren terwijl ik niet veel plek heb).
Mijn moeder werd altijd ontzettend boos en vermijdend als het erover ging en zei dan dat ik naar mijn eigen kamer moest kijken (die stond indd ook behoorlijk vol, als ik dan trouwens te horen kreeg dat ik moest opruimen gooide ik het ook weer terug; jullie ruimen ook nooit op… lekker bevorderlijk :’)). Mijn vader op zich wel, maar die was dan altijd van ‘naam moeder, gooi toch eens weg’, en vergat dan even zijn 1001 eigen verzamelingen. Als ik er nu ook wat van zeg dan lijkt hij eerder trots te zijn op al die verzamelingen/spullen dan er een probleem in te zien. Heel vermoeiend. Later wordt het denk ik een open huis van zijn huis, alles is te koop teab :’)
Oke kan wel janken. Ben dus al de hele middag bezig met het downloaden van een filmpje. Het staat nu in de onedrive en ik wil het op mijn iPhone om in imovie te bewerken. Lukt met geen mogelijkheid. Dus ik dat filmpje op de computer openen, editprogramma installeren, helemaal monteren, zit er een GIGA watermerk in. Ik kan echt huilen. Wtf.
Haha, hier ook, soort open huizen dag langs alle garageboxen. 
Ik word trouwens wel blij van het einde van de aflevering! Het lijkt wel of alle partners er beter van worden, samen opruimen. Had ik mijn ouders ook gegund want het ging wel heel vaak over elkaars spullen die de ander dan opgeruimd wilde zien. Zo zonde.
Is er behoefte aan een topic over meer eten/aankomen? Ben er zelf mee bezig en wil er wel met anderen over praten maar als ik in mn eentje een topic moet vullen is het ook maar zo eenzaam 
Ik was net in m’n eentje op een verlaten station en toen kwam een man de hele tijd rond het bankje waarop ik zat cirkelen en vervolgens ging hij naast me zitten (terwijl er nog genoeg andere bankjes waren). Ik snap echt niet waarom iemand dat doet en waarom hij niet snapt dat zoiets mij kan intimideren en me een onveilig gevoel geeft. Ook al was het zonder bedoeling