Ik heb vrijwel geen band met mijn (half)broer en (half)zus, kan eigenlijk zelfs wel stellen dat ik me gevoelsmatig helemaal geen familie voel. Dat heeft te maken met een heel groot leeftijdsverschil en omdat ze aan de andere kant van het land wonen. Daarnaast hebben ze, vanaf het moment dat mijn (onze) vader overleden was, al het contact met mijn moeder verbroken. Mijn broer gaat dit weekend trouwen en had mij uitgenodigd. Prima. Had er eigenlijk niet heel veel zin in omdat ik dus niks met deze familiekant heb en een beetje tegen het hele gebeuren op zag, maar vond het ook wel belangrijk om erbij te zijn. Belt mijn broer daarnet (met mijn zus + hun aanhang op de achtergrond natuurlijk) om te zeggen dat ze het zo jammer vinden dat ik zo weinig betrokkenheid toon, ze meer van me hadden verwacht, andere familieleden er al een paar dagen zijn om te helpen met de voorbereidingen etc. etc. Word er zo verdrietig/boos van. Alsof ze hadden verwacht dat ik een week vrij zou vragen van m’n werk (want ik moet deze week gewoon werken namelijk…) om hen te helpen en allemaal dingen voor ze te doen, zonder dat ze me dit gevraagd hebben. En terwijl ze omgekeerd ook nooit betrokken zijn bij mij, we eigenlijk gewoon vreemden zijn die dezelfde achternaam delen. Ik vind het enerzijds wel lief dat ze me er schijnbaar graag bij willen betrekken, maar de manier komt gewoon totaal verkeerd over. Zie er nu alleen nog maar meer tegenop om daar semi-opgewekt te gaan doen en ben blij als die bruiloft voorbij is 