Oké meiden, ik heb even advies nodig…
Ik heb nu sinds koningsdag 2x ruzie met mijn beste vriendin gehad. Waar het beide naar voren kwam dat zij geen/weinig vertrouwen heeft in mij als persoon, om wie ik ben.
Ik denk mezelf goed te kennen en ik zie mezelf als een persoon die er altijd voor vrienden is en nooit maar dan ook echt nooit haar naasten zou belazeren of iets in die richting.
Nu zijn er dus twee momenten voorgevallen waarin duidelijk is dat zij daaraan twijfelt. Dit heeft mij de eerste keer al heel veel pijn gedaan maar we hebben het uitgepraat en vergeven. Hier heb ik wel echt een week moeten lullen om haar er van te overtuigen dat ik niet zo’n persoon ben. Het leek allemaal oplost, alleen is het zo dat een week later zich weer hetzelfde probleem voordeed.
Wederom pijn maar zij zag het niet en bleef maar doorgaan over hoe ik zou zijn enzo. Ik heb haar twee keer uitgebreid verteld dat haar acties mij pijn hebben gedaan en hoe ik me daarbij voel/denk. Ik heb hier 0,0 reactie op gekregen. Vervolgens heeft ze mij op mijn zwakke punt gepakt en het op die manier goed proberen te praten. Dat was voor mij de druppel en ik was er toen klaar mee.
Alleen nu, een week later, twijfel ik of ik een gesprek met haar aan moet gaan. Aan de ene kant ben ik zo gekwetst en weet ik niet of een gesprek zin heeft. Maar aan de andere kant voel ik me heel onrustig omdat we dingen met ruzie afgesloten hebben en ik sindsdien niks meer van haar heb gehoord. Dit is niets voor mij en niet mijn manier van communiceren.
Al met al weet ik niet zo goed wat ik met een gesprek zou willen. Want ik weet nog steeds niet of ik het goed wil maken. Maar ik voel me niet begrepen, plus die ruzie waar ik niet blij mee ben. En aan de ene kant wil ik het initiatief bij haar laten maar aan de andere kant denk ik wees volwassen en als je wilt praten doe je dat. Daarnaast weet ik ook niet of zij hier volwassen mee om gaan, en ik niet weer allerlei verwijten naar mijn hoofd gesmeten krijg.
Wat vinden jullie, gesprek aan gaan of laten rusten?
.
