Tweede is onderweg maar ik werk ook 4dagen en man is ook veel weg onderweg. Mijn ouders werken ook en aan schoonouders hebben we niet veel.
Ik vind tweede zwangerschap wel zwaarder, vooral als ze naar bed moet etc ivm tillen.
Het Heeft ons niet weerhouden van een 2e. We werken er ook aan dat hij meer thuis is.
En heel erg blij met kinderopvang.
Ik zal je dm-en, even kijken hoe dat werkt inderdaad, haha. Doe dat niet zo vaak.
@Lichtknopje dat de zwangerschap zwaarder valt, kan ik me voorstellen. Weinig rustmomenten als je er al eentje hebt rondlopen. Fijn dat jouw man binnenkort mogelijk meer thuis kan zijn om uit te helpen. Mijn man kan niet meer thuis zijn, helaas. Zijn werk vereist dat hij ter plaatse is om zijn werk te kunnen uitvoeren. Ikzelf wil ook niet minder gaan werken (zou wel kunnen maar eigen bewuste keuze om geen ouderschapsverlof op te nemen).
De rustmoment zijn veel minder en veel bukken en tillen etc. Maar is tijdelijk.
Mijn man kan ook niet thuis werken, eigen bedrijf en moet op locatie zijn. We hopen nieuw huis te vinden met meer ruimte (garage/loods) zodat projecten aan huis kunnen. Maar omdat te vinden duurt helaas nog even. Dat zou schelen mbt reistijd.
Van de 5 avonden weg heeft hij terug kunnen schroeven naar 3 avonden weg. Maar zaterdag werkt hij ook nog de hele dag omdat hij doordeweeks 1 âpapaâ dag heeft. Hij heeft teveel werk en iemand aannemen kan niet.
Om die ene dag vrij te plannen en de 2 avonden was al gedoe ivm werk wat er ligt. Straks als tweede er is wel naar 2 avonden, want het breekt hem ook op uiteindelijk. En mij ook, ik werk ook nog, en dat vergeet hij soms.
We vinden het fijn dat zo goed gaat met de zaak, nadeel dat het veel werken is.
Ik vind wel, hoe ouder ze worden, hoe makkelijker dus zie het allemaal als tijdelijk en probeer wat vaker op aanbod van mijn ouders in te gaan als ze wat in weekend met haar willen doen. Voel me dan vaak bezwaard/schuldig omdat zij ook werken en ik haar doordeweeks door werken al minder zie. Maar moet ik eigenlijk overheen zetten. Ze bieden het zelf aan en kind heeft het altijd leuk bij hun.
Kan voorstellen dat je man minder snel kan zeggen, ben er uurtje later ivm naar bed brengen oid. Mijn plant nu bijvoorbeeld niet voor 19.00 in. Kan hij net stukje helpen met bed.
Ik ben juist je partner in onze situatie met onregelmatig werken, waarin mân man juist probeert mee te gaan in mijn rooster. De tweede is net geboren, dus kan nog niet zeggen hoe het straks is als ik weer ga werken. Wel veel plannen, alles klaar leggen voor hem zodat hij de ochtend snel kan doen. Hij moet dat namelijk straks alleen gaan doen voor beide kinderen. Dus misschien kan in jullie situatie je partner dan het mental load van alles klaar zetten en spullen in huis halen etc op zich nemen.
Verder vind het ik met 1 kind al nietgelden (bij ons) dat het makkelijker wordt naar mate de kinderen ouder zijn. Zoontje is 5 en zit in groep 2. Wij vinden het juist moeilijker om daar voldoende tijd voor te hebben. Voor zân school. Maar ook voor allerlei buitenschoolse activiteiten die juist lastig te zijn te combineren met een wisselende rooster. Die activiteiten komen ook op jouw terecht.
Mijn vriend werkt ook veel, onregelmatig en is ook regelmatig een week/weken weg. En we hebben ook weinig mensen waar we beroep op kunnen doen. Wij hebben al 2 kindjes en ik wil heel graag een derde, maar zitten hier dus ook een beetje mee. Vind het met 2 trouwens wel goed te doen, ben overigens wel een dag minder gaan werken (3 dagen).
Enige echte pittige vind ik wel dat het voor hem moeilijker is om vrij te nemen als de kids ziek zijn. Ik kan alles vanuit huis doen waardoor ik dat eigenlijk altijd opvang en daardoor dan zelf wel eens tot snachts zit te werken. Want ze zijn vaak na elkaar ziek hier. 
Moet juist zeggen dat ik juist strakkere ritmes heb als ik alleen ben, want dan weet je dat je alles moet doen.
Ja dat vind ik dus ook pittig. Ik werk thuis en kan zelf indelen dus voor mij is het makkelijker, maar we het hele idee van: waarom is mijn werk âtweederangsâ en moet ik altijd schuiven als er 1 ziek is. Laatste tijd is ook de opvang regelmatig dicht vanwege personeelstekort. In onze situatie vind ik wel dat zijn werk ook wel eens âde lulâ mag zijn, en laatst heeft hij ook eens gezegd dat ie niet kon komen vanwege ziek kind. Begreep iedereen en was prima. Dus het zat meer in onze eigen hoofden
Met vrij nemen ivm ziek kind was ik ook steeds diegene. Terwijl hij zelfstandige is en ik mân vrije dagen zag verdampen of laat doorwerken. Kan ook niet altijd ivm klantafspraken (digitaal).
Moest hem dat wel echt duidelijk maken. Dat thuiswerken ook werken is en gelimiteerd aantal vrije uren heb (klinkt heel gevangen zo loondienst). Nu doen we ieder 50/50. En dan gaat hij wel vaak weer een extra avond. Maar iig overdag werken, werkt beter voor mij.
Echt? Ook voor âgewoonâ ziek? Vorige werkgever was heel onduidelijk en had het eerder over ernstige gevallen.
Als je kind ziek is en er kan niemand anders voor zorgen (de andere ouder) heb je iig recht op zorgverlof. Kortdurend is betaald (min 70%, tenzij je dan onder minimum loon komt), langdurige niet. Kan me wel voorstellen dat als jij altijd het op moet nemen, je baas wel vragen gaat stellen over waarom je partner het niet een keer kan bv.
Als je cao afwijkt van de wettelijke regelingen geldt dje trouwens. Ook als dat nadelig is voor jezelf.
Dat laatste klopt toch niet? De CAO mag niet afwijken van de wet dus regels in de CAO kunnen nooit nadeliger zijn dan wet-/regelgeving, geloof ik.
Helaas wel. Zie bv site rijksoverheid
â Andere afspraken zorgverlof in cao
In uw cao of regeling van uw personeelsvertegenwoordiging kunnen andere afspraken staan over zorgverlof. Als dit zo is, gelden die afspraken. Ook als deze nadelen voor u hebben.â (Bron Wanneer kan ik zorgverlof aanvragen? | Rijksoverheid.nl )
Hoe doen jullie dat dan in de praktijk als je ziek is?
Ik heb de optie om thuis te werken dus dacht er dan gewoon aan die dagen thuis te werken, maar is dat realistisch?
Mijn man neemt als eerste âvrijâ omdat hij zân werk kan inhalen. Dus een uurtje als ze slapen, en toen ze klein waren achter zân sta bureau met baby in draagzak. Dan maakt ie nog wel wat aan uren. En als ik vrij moet nemen kan ik meteen niks meer (onderwijs, cliĂ«nt contact etc). Dus de eerste dag is standaard voor hem omdat ik de âminder makkelijke baanâ heb (& ook wel iets essentiĂ«ler? Of that makes sense?). En daarna doen we 50/50. Dus de 2e dag is wel alsnog voor mij haha. Maar het is toch wel vaak zo dat ze aan 1 dag genoeg hebben? Of Bijv dag 1 is de woensdag, dan is donderdag al zijn vrije dag en vrijdag de mijne. Dus zodoende lost het zich een beetje op.
En, als ze bellen van kdv doen we wie makkelijkst weg kan, maar ook wie dichtstbij is.
Als mân man in de Maasvlakte zit, wat voor ons ruim 2u rijden is, en ik werk op 15min afstand, ga ik een kind niet 2u langer laten wachten âŠ
Beetje geluk slapen ze veel.
Wij doen man ochtend thuis, zijn klanten beginnen niet vroeg. Hij moet wel op locatie zijn.
Tijdens de middag dut wisselen we.
Met beetje geluk kan ik dan van 8 tot 14 of 15 doorwerken.
En laatste uurtjes met haar of haal ik later in.
Ik kan wel thuiswerken.
Tot op heden was het altijd mân man die dan voor hem ging zorgen want mân werk kan gewoon niet op afstand. Wel is het de afgelopen jaren iets gebruikelijker geworden (als je geen spreekuur hebt want al die patiĂ«nten laten zitten kan niet, maar bv SEH dienst kun je overdragen) om toch een dag zorgverlof op te nemen. Dus daar ga ik vanaf nu dan ook gebruik van maken.
Tot 6 maanden hoef je volgens mij geen avond en nachtdiensten te doen. En ik ga daar gebruik van maken
Zou er niet vanuit gaan
Dat is van zoveel factoren afhankelijk. Naast hoe makkelijk je baby zelf slaapt en hoeveel ie slaapt, ligt het ook aan je werk.
Ik heb op mijn werk âklusjesâ en grote klussen van een paar uur. Die klusjes krijg ik wel weggewerkt en bijgehouden. Maar die grote klussen blijven op zulke dagen toch liggen. Ik heb op zulke dagen we weinig concentratie en ook niet de tijd om een paar uur door te gaan.
Ligt aan de situatie. Mijn man en ik kunnen beiden thuiswerken dus dan is het best te doen.
Dit opiniestuk
Maakt me zo boos. (Het volgende stukje is dan ook een beetje een rant)
De context is het debat over de kinderopvang in BelgiĂ«. De kwaliteit is ondermaats en de bevoegde minister stelde voor dat ouders hun ouderschapsverlof binnen de eerste drie jaar zouden opnemen om zo de kinderopvang te ontlasten (nu mogelijk tot 12). Twee wetenschappers suggereren nu dat dit wel een goed idee zou zijn, omdat babyâs achterlaten in de opvang tijdens de eerste 1000 dagen nefast zou zijn voor hun ontwikkeling (het zou leiden tot moeders die niet kunnen zorgen)
Maar het hele artikel spreekt alleen maar over moeders. Ik geloof absoluut dat hechting belangrijk is, maar er zijn meestal 2 ouders (soms zelfs 2 vaders). En wat met mantelzorgers? Grootouders, tantes, nonkels, vrienden? Is het idee echt dat alleen een moeder voor een kind kan en moet zorgen? Wat met verplicht vaderschapsverlof bvb? Waarom kunnen werkende grootouders geen grootouderverlof opnemen?
Ze geven aan dat er wel wat meer moet veranderen, maar dat de situatie nu eigenlijk is dat kinderen maar mee moeten in de situatie die moeders (en vader) creëren. Maar nergens worden echt serieuze voorstellen gelanceerd (vrouwen behouden 80procent van hun loon, en hun pensioenrechten dat is zowat hun enige concrete voorstel). Terwijl, ik zie ouders juist op heel veel gebieden doorgaan, ten koste van hun kinderen én van zichzelf juist omdat er weinig andere opties zijn. Zo wil ik helemaal geen ouderschapsverlof opnemen, maar ik wil gewoon kortere werkdagen, zodat ik mijn kind op tijd van school kan halen, en het thuis nog wat op adem kan komen na school, maar daar is bvb geen draagvlak voor (Gelukkig kwam Corona en kan ik sindsdien heel veel flexibel thuiswerken). Maar ik zie ook heel wat kinderloze mensen die moeite hebben om een full time baan vol te houden, dus daar zit gewoon in de samenleving iets fout, ipv bij ouders die graag terug gaan werken.
Ik word hier om veel redenen boos van, omdat het voor mij heel persoonlijk is. Ik heb mijn kind zonder schuldgevoel op 3 maanden naar de opvang gedaan. Ik was heel blij om terug op mijn werk te zijn (oké, die eerste ochtend heb ik gehuild), ondanks verschillende opmerkingen. Maar niemand die zei: he, waarom neemt je vriend zij. Ouderschapsverlof nu niet op? (Dat doet hij trouwens binnenkort wel, als er een tweede komt). Het opiniestuk laat het uitschijnen alsof het haast onmogelijk is dat vrouwen hun werk graag doen, en dat alle ambitie ten koste gaan van hun kinderen, maar ik ben een betere moeder door mijn werk en een betere werknemer door mijn kind. Bovendien, kinderen en zwangerschap hebben nu al een nadelig effect op de werkkansen van moeders, veel minder op die van vaders. Dus als vader en moeder dan uiteen gaan en moeder met een karig loon (want amper kans gehad om promotie te maken de voorbije jaren) overblijft én de belangrijkste zorgouder voor het kind wordt (want vader is nooit alleen met zijn kinderen geweest en heeft geen tijd om ze doordeweeks naar school te brengen, laat staan dat hij weet hoe hij het haar van de jongste moet vlechten), dan lijkt dat mij voor kinderen toch ook nadelig. Ik trek het nu op flessen, maar deze situaties komen nog steeds veel te veel voor. We moeten beide ouders dwingen om hun verantwoordelijkheid op te nemen, niet opnieuw alles bij moeders leggen.
Ondertussen ben ik nu weer 8 maanden zwanger, en ik kijk er naar uit om terug niet meer zwanger te zijn, en weer goed te kunnen werken. Zwanger zijn is voor mij echt een beproeving, twee keer heb ik enorm veel last gehad van misselijkheid en vermoeidheid. Ik wil terug mezelf zijn, en intellectueel uitgedaagd worden. En niet zoals nu, alles net genoeg doen, ipv echt tevreden te zijn. Daarnaast wil ik ook heel graag moederen over twee kinderen, maar moederschap is maar een deel van mijn identiteit. Als het mijn hele identiteit zou worden, zou ik ongelukkig worden. Het opiniestuk benadrukt dat pre- en postnatale stress bij moeders nadelig is, om ze vervolgens met een levensgroot schuldgevoel op te zadelen als ze het ook maar wagen om voor zichzelf te kiezen. Want he, de samenleving legt moeders nu al totaal geen druk op.
Ik ben het niet oneens met de wetenschap waarop ze hun opinie staven, ik ben ten slotte geen psycholoog of socioloog, maar de momshaming die erop volgt is verschrikkelijk. En ook een gemiste kans. Ze hadden er ook een opiniestuk van kunnen maken waarin gepleit werd om ouders (ipv moeders) beter te ondersteunen, niet alleen in de eerste 1000 dagen, maar gedurende de hele kindertijd.
Oja, ik vind mezelf eigenlijk best een goede moeder. Misschien waren mijn verwachtingen erg laag, maar ik vind dat ik het beter die dan ik ooit van mezelf had verwacht. En mijn kind heeft geen hechtingsstoornis, denk ikâŠ