Dit opiniestuk
Maakt me zo boos. (Het volgende stukje is dan ook een beetje een rant)
De context is het debat over de kinderopvang in België. De kwaliteit is ondermaats en de bevoegde minister stelde voor dat ouders hun ouderschapsverlof binnen de eerste drie jaar zouden opnemen om zo de kinderopvang te ontlasten (nu mogelijk tot 12). Twee wetenschappers suggereren nu dat dit wel een goed idee zou zijn, omdat baby’s achterlaten in de opvang tijdens de eerste 1000 dagen nefast zou zijn voor hun ontwikkeling (het zou leiden tot moeders die niet kunnen zorgen)
Maar het hele artikel spreekt alleen maar over moeders. Ik geloof absoluut dat hechting belangrijk is, maar er zijn meestal 2 ouders (soms zelfs 2 vaders). En wat met mantelzorgers? Grootouders, tantes, nonkels, vrienden? Is het idee echt dat alleen een moeder voor een kind kan en moet zorgen? Wat met verplicht vaderschapsverlof bvb? Waarom kunnen werkende grootouders geen grootouderverlof opnemen?
Ze geven aan dat er wel wat meer moet veranderen, maar dat de situatie nu eigenlijk is dat kinderen maar mee moeten in de situatie die moeders (en vader) creëren. Maar nergens worden echt serieuze voorstellen gelanceerd (vrouwen behouden 80procent van hun loon, en hun pensioenrechten dat is zowat hun enige concrete voorstel). Terwijl, ik zie ouders juist op heel veel gebieden doorgaan, ten koste van hun kinderen én van zichzelf juist omdat er weinig andere opties zijn. Zo wil ik helemaal geen ouderschapsverlof opnemen, maar ik wil gewoon kortere werkdagen, zodat ik mijn kind op tijd van school kan halen, en het thuis nog wat op adem kan komen na school, maar daar is bvb geen draagvlak voor (Gelukkig kwam Corona en kan ik sindsdien heel veel flexibel thuiswerken). Maar ik zie ook heel wat kinderloze mensen die moeite hebben om een full time baan vol te houden, dus daar zit gewoon in de samenleving iets fout, ipv bij ouders die graag terug gaan werken.
Ik word hier om veel redenen boos van, omdat het voor mij heel persoonlijk is. Ik heb mijn kind zonder schuldgevoel op 3 maanden naar de opvang gedaan. Ik was heel blij om terug op mijn werk te zijn (oké, die eerste ochtend heb ik gehuild), ondanks verschillende opmerkingen. Maar niemand die zei: he, waarom neemt je vriend zij. Ouderschapsverlof nu niet op? (Dat doet hij trouwens binnenkort wel, als er een tweede komt). Het opiniestuk laat het uitschijnen alsof het haast onmogelijk is dat vrouwen hun werk graag doen, en dat alle ambitie ten koste gaan van hun kinderen, maar ik ben een betere moeder door mijn werk en een betere werknemer door mijn kind. Bovendien, kinderen en zwangerschap hebben nu al een nadelig effect op de werkkansen van moeders, veel minder op die van vaders. Dus als vader en moeder dan uiteen gaan en moeder met een karig loon (want amper kans gehad om promotie te maken de voorbije jaren) overblijft én de belangrijkste zorgouder voor het kind wordt (want vader is nooit alleen met zijn kinderen geweest en heeft geen tijd om ze doordeweeks naar school te brengen, laat staan dat hij weet hoe hij het haar van de jongste moet vlechten), dan lijkt dat mij voor kinderen toch ook nadelig. Ik trek het nu op flessen, maar deze situaties komen nog steeds veel te veel voor. We moeten beide ouders dwingen om hun verantwoordelijkheid op te nemen, niet opnieuw alles bij moeders leggen.
Ondertussen ben ik nu weer 8 maanden zwanger, en ik kijk er naar uit om terug niet meer zwanger te zijn, en weer goed te kunnen werken. Zwanger zijn is voor mij echt een beproeving, twee keer heb ik enorm veel last gehad van misselijkheid en vermoeidheid. Ik wil terug mezelf zijn, en intellectueel uitgedaagd worden. En niet zoals nu, alles net genoeg doen, ipv echt tevreden te zijn. Daarnaast wil ik ook heel graag moederen over twee kinderen, maar moederschap is maar een deel van mijn identiteit. Als het mijn hele identiteit zou worden, zou ik ongelukkig worden. Het opiniestuk benadrukt dat pre- en postnatale stress bij moeders nadelig is, om ze vervolgens met een levensgroot schuldgevoel op te zadelen als ze het ook maar wagen om voor zichzelf te kiezen. Want he, de samenleving legt moeders nu al totaal geen druk op.
Ik ben het niet oneens met de wetenschap waarop ze hun opinie staven, ik ben ten slotte geen psycholoog of socioloog, maar de momshaming die erop volgt is verschrikkelijk. En ook een gemiste kans. Ze hadden er ook een opiniestuk van kunnen maken waarin gepleit werd om ouders (ipv moeders) beter te ondersteunen, niet alleen in de eerste 1000 dagen, maar gedurende de hele kindertijd.
Oja, ik vind mezelf eigenlijk best een goede moeder. Misschien waren mijn verwachtingen erg laag, maar ik vind dat ik het beter die dan ik ooit van mezelf had verwacht. En mijn kind heeft geen hechtingsstoornis, denk ik…
weet iemand wanneer ze de knoop willen doorhakken? Lijkt me namelijk pas in 2024 dat ze er iets over kunnen zeggen