Wat zwaar kan dit aanvoelen he? Ik werk 32 uur en mijn werk vraagt ook veel van me, mijn hoofd staat altijd aan. Vorige week heb ik getekend voor een andere baan. 4 uur minder, zelfde salaris, minder druk. Voelt nu al als een opluchting, ondanks dat ik mezelf ook schuldig voel dat ik het al na 1,5 jaar opgeef (want; ik zou dat toch moeten kunnen) en het team ‘in de steek laat’.
Wat hierboven gezegd wordt is mij ook verteld en dat is ook zo, je eigen welzijn gaat echt voor!
Kun je misschien onbetaald ouderschapsverlof opnemen? Dan heb je even de tijd om na te denken. Maar kan misschien niet financieel.
En dit moet toch ook op werk besproken kunnen worden? Het is ook gewoon echt aanpoten met EN een gezin thuis EN een drukke baan. Even terug moeten schakelen is niet falen.
Ik heb toch ook veel collega’s om me heen die een sabbatical nemen om die reden (wel/niet betaald) en het geeft ze vaak veel rust.
Ergens heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben en ergens verdrietig dat dit dus een hele lange tijd zo gaat blijven… 
Ik ben een nieuwe moeder, mijn zoontje is 5 maanden en ik geef borstvoeding. Op mijn werk moet ik dus kolven. Hier heb ik natuurlijk recht op maar vind het moment en de rust pakken heel lastig. Ik werk op een kinderdagverblijf en een dag is zo vol en druk.
Onze leidinggevende is eigenlijk altijd druk of is thuis aan het werk dus bijspringen op het moment dat ik moet kolven doet ze ook niet. Collega’s accepteren en begrijpen wel dat ik weg moet maar handig is het natuurlijk niet. We komen dan helemaal niet meer aan andere dingen toe en ik voel mij ook best schuldig…
Vorige week moest ik invallen op een andere locatie en daar hadden ze gewoon een ruimte waar ik even chill kon zitten en deden ze niet moeilijk over dat ik 45 minuten weg ben. Heb toen 1 hele voeding gekolft 
Stoppen met borstvoeding wil ik nog niet maar misschien mijn werk anders indelen wel. Bijvoorbeeld meer gaan invallen (als dat kan met het kolven, want als je alleen bent kan je niet weg) stoppen met werken klinkt wel heel aantrekkelijk na zo lang verlof 
Klinkt lastig zeg! Kolven is echt zwaar, dus respect dat je het volhoudt. Ongevraagde tip: kun je niet bespreken dat je bijvoorbeeld later begint of juist eerder weg kunt in de middag? Dan kun je thuis misschien live voeden, of in rust kolven. Dat valt ook onder die 25% kolftijd.
@Avocadotoast
Dit!! Zo zo zo waar, ik heb het ook allemaal veel te lang veel te hoog op laten lopen waardoor ik nu ziek thuis zit na 3.5 jaar ‘alle ballen hoog houden’. Nu zoveel spijt dat mijn werk altijd zo belangrijk/dringend voelde terwijl het met mij helemaal niet goed ging, en ik daardoor ook heel weinig heb kunnen genieten van de kindertijd… die tijd komt nooit meer terug, werk kan altijd nog hogerop (of niet, en dat is ook goed)!
Echt, ga minder werken/ander werk zoeken, ouderschapsverlof inzetten of je (deels) ziekmelden, want dit is zo zonde en ik typ dit ook met tranen in mijn ogen, ik gun iedere moeder minder momguilt.
Dut is idd iets wat ik wil kijken of het kan. Nu werk ik 2 dagen een vroege dienst en dan ben ik om 5 uur klaar. Vind ik heel prettig want ben toch wel vroeg wakker/ het gewend en dan kan ik hem zelf ophalen bij zijn eigen opvang. Nadeel is dan wel dat ik er niet later of vroeger weg kan, tenzij er al genoeg kinderen zijn opgehaald om 5 uur.
Lief dat je mee denkt 
Kun je niet met je leidinggevende bespreken wanneer jouw kolfmomenten zijn, en da zij aangeeft hoe zij dit gaat opvangen? Het kan niet zo zijn dat jij maar telkens moet zien wanneer dat kan (spoiler alert: nooit) en zij is verantwoordelijk om dit te faciliteren.
Jij voelt je schuldig, maar zij regelen het niet goed, niet jij.
Ik ben nu bijna een jaar tijdelijk gestopt met werken. Mijn baan verviel in een grote reorganisatie en ik kon ruim een halfjaar stoppen met behoud van salaris, inmiddels ben ik wel weer op zoek naar wat anders.
In eerste instantie vond ik het vreselijk en moest ik echt op zoek naar wie ik dan was zonder ‘echte’ baan. Ik merkte dat ik zoveel van mijn persoonlijkheid ontleende aan mijn werk, terwijl ik het al een paar jaar niet echt leuk meer vond. Ik voelde me nutteloos en een beetje ‘buiten het leven’ staan. Ik heb ruim 20 jaar best wel carrière gemaakt en in mijn omgeving werken de meeste vrouwen 4 a 5 dagen, voor mijn gevoel was het echt een failure om thuis te zijn.
Tot ik merkte hoeveel goeds het mij als persoon doet om niet meer geleefd te worden en uit die ratrace te zijn. Om eindelijk eens bewust bezig te zijn met eten koken in plaats van snel snel iets in elkaar flansen tussen kinderen ophalen en naar bed brengen in. Om aanwezig te kunnen zijn bij jaarafsluitingen, sportdagen of verjaardagen op school zonder de stress van ‘Wat duurt dit allemaal lang, ik moet zo echt naar kantoor’. Om 's ochtends te kunnen luisteren naar wat mijn kinderen zeggen in plaats van al bezig te zijn met hoeveel file er staat en het in mijn hoofd voorbereiden van een meeting.
Ik ben me er sterk van bewust dat mijn situatie een (ongevraagd) cadeautje is, maar het heeft me ook doen beseffen dat mijn volgende baan minder belastend gaat zijn. Dan maar wat minder aanzien en een lager salaris, maar de maanden die ik nu achter de rug heb hebben me meer gegeven dan de afgelopen 5 jaar in mijn werk.
Ook voor mij is de situatie herkenbaar @Avocadotoast. En @Togepi . Al ligt het gelukkig achter mij nu. Mijn kinderen zijn nu bijna 5 en 2. Maar toen mijn eerste 5 maanden was, ben ik echt compleet ingestort. Het lukte mij gewoon niet om het allemaal te combineren: 4 dagen werken, jong kindje, kolven, reistijd, schuldgevoelens. Ik ben toen ook uitgevallen op werk en omdat ik uitzendkracht was lag ik er ook algauw uit. Ik heb toen heel bewust ervoor gekozen om een andere baan te gaan zoeken met minder druk. Ik ben toen 2 dagen naar werken. Dat was mogelijk omdat mijn vriend meer ging verdienen. Maar ook omdat we andere financiële keuzes zijn gaan maken: even niet op vakantie, de auto laten staan, geen nieuwe kleding etc. Na een jaar ben k een dag extra gaan werken. En inmiddels heb ik sindskort een nieuwe functie voor drie dagen met een stuk meer salaris. Want de rust die het mij gaf om minder te werken heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf kon blijven ontwikkelen dmv trainingen en cursussen waardoor ik nu een stapje omhoog heb kunnen zetten.
Denk echt aan jullie zelf en geef dit aan bij je werk. Een werkgever heeft er niks aan als je uitvalt. Als het (financieel) kan, zet dan een stapje terug of opzij. Want het is ook moeilijk, bijna moeilijker, om na bijv uitval door burn out weer te beginnen. Laat het niet zover komen.
Achteraf had ik echt gewild dat ik eerder aan de bel had getrokken. Sterker nog: ik had me ziek moeten melden toen het verlof van mijn eerste voorbij was. Maar ik vond dat ik het maar moest kunnen. Ik heb heel veel geluk gehad dat mijn nieuwe tweede werkgever fantastisch is en mij veel kansen heeft geboden. En ook dat ik al na 2 maanden werken ben uitgevallen. Want als ik zo langere tijd was doorgegaan, dan had ik vast langer in de ziektewet gezeten. Blijf dus echt niet te lang zo rondlopen.
Het is het echt niet waard!!
Wat lastig zeg! Ik werk ook op een kdv en mijn werk is ook wel een reden geweest om op voorhand geen bv te gaan geven. Wij hebben ook geen aparte ruimte en personeelstekort. Dus zag niet voor me hoe ik (ontspannen) zou moet kolven.
Vind het knap dat je het doet! Maar je leidinggevende zou er wel voor dit soort dingen moeten zijn. Om jou over te nemen bijvoorbeeld. Want nu staan jullie dan best vaak buiten ratio? En dat is zeker niet jouw probleem maar vind het wel gek vanuit de organisatie.
Wat vervelend dat je die keuze mede door het werk hebt “moeten” maken. Mijn productie is een tijdje veel minder geweest door het werken en te moeten kolven en de spanning ervan. Toen stond ik echt op het punt te stoppen. Zo blij dat mijn vriend mij probeert te herinneren waarom ik het wilde blijven doen.
Dat staan we idd buiten ratio, ik kies momenten dat we buitenspelen/ vrij spelen. Maar dat zijn dus ook de momenten dat we 1 op 1 gaan knutselen of even wat dingen te overleggen waar ik dan niet bij kan zijn. Mis nu ook een stukje connectie met collega’s.
Nu ik het er zo veel over heb ga ik volgende week echt even met collega’s en mijn leidinggevende het er over hebben. Even goed kijken hoe ze er allemaal instaan en hoe het voor hun is. En duidelijk maken dat ik het wel echt wil blijven doen dus hoe we dit op de langere termijn kunnen blijven volhouden…
Bedankt voor jullie liever reacties
Dit vind ik echt heel erg sad en niet zoals het zou moeten gaan
Afgelopen november ben ik (veel te vroeg) bevallen van een tweeling, 1.5 maand na het overlijden van mn eigen moeder na een lang ziektebed.
Mijn kindjes hebben lang in het ziekenhuis gelegen want ze waren niet rijp genoeg om dingen als ademen e.d. zelf te kunnen. Nadat ze eindelijk naar huis toe mochten, hebben we nog maandenlang niet met hen naar buiten toegekund omdat ze niet (goed) groeiden en zichzelf tot 1,5 maand geleden niet op temperatuur konden houden. Sinds hun geboorte hebben we ongeveer 5 weken gehad waarin we niet minimaal 3x p/w een dag in het ziekenhuis doorgebracht hebben. Een van de tweeling is ook geopereerd en het medische traject waar we inzitten komt naar verwachting pas januari 2025 ten einde.
Om bovenstaande heeft mijn werkgever mijn contract niet verlengd. Zakelijk gezien begrijp ik het wel, maar dit is voor mij echt de druppel die de emmer heeft doen overlopen. Ik ben er zo emotioneel over. Ik keek er zo ontzettend naar uit om weer te gaan werken en om naast moeder zijn, en de vele zorgen die we hebben, ook nog van andere betekenis te kunnen zijn. Het voelt nu zo uitzichtloos.
Ik ben ziekgemeld door mn werkgever en ik ga dan ook ziek uit dienst, en ondertussen ben ik opzoek naar een nieuwe baan. Maar mn net geopereerde dochtertje heeft zoveel zorg nodig dat we zelfs babythuiszorg gaan krijgen. En ik heb nog 0,0 tijd gehad of kunnen nemen om te rouwen. Hoe moet ik dan in godsnaam gaan werken.
Vorige week werd ik afgewezen na een sollicitatiegesprek. Ik werd er zo verdrietig van. Terwijl het “maar” werk is. Ik voel me zo labiel. Het voelt echt alsof mijn hele leven ingestort is in een jaar tijd.
Aan de ene kant voelt het daardoor een beetje dom om werk te zoeken op dit moment, anderzijds hoop ik dan die uitzichtloosheid kwijt te gaan raken en dat het me juist weer nieuwe energie gaat geven.
Ik blijf maar malen over wat wijsheid is. Voor mij, voor mn gezin, voor mn kindjes.
Wat ontzettend heftig en veel allemaal! Ik heb ook een tweeling en ik vind dat sowieso al ontzettend pittig, laat staan in jouw omstandigheden. Heel veel sterkte en misschien even bij neerleggen dat werken nu niet lukt? Of is het financieel echt nodig? Erg flauw en onmenselijk vind ik eingelijk om in zo’n situatie jouw contract niet te verlengen. Heb je dan geen recht op ww?
Veel succes met plannen! Bij mijn werkgever (wel heel andere sector) gaf ik aan dat mijn werkdag gewoon 6 uur was ipv 8 uur, dus dat gaf wel ademruimte. Wel eens met de reacties hieronder trouwens: kolven is gewoon een recht en het is zowel voor jou als voor je werkgever maar een aantal maanden, als lijkt het heel ingewikkeld nu je er middenin zit. Zowel jij als je werkgever zijn je ‘lastige’ kolfmomenten over een jaar weer vergeten. Dus hoop dat je werkgever een oplossing vindt!
Is het een optie voor je om het werk even te laten (je krijgt geld via het uwv denk ik?) en eerst even wat tijd voor jezelf te nemen? Op momenten dat je zou gaan werken afspreken met een vriendin, alleen een koffie drinken in de stad, in je eentje op het strand gaan zitten, misschien eens praten met een praktijkondersteuner om alles eens te bespreken met gewoon iemand anders dan familie of vrienden? En dan kijk je over een paar weken weer.
Ik vind het wel heel knap van je dat je alweer gesolliciteerd hebt.
Dankjullie voor jullie ervaringen. Ik besef dat als ik zo door ga er inderdaad een kans is om uit te vallen. Kwa financiën zouden we het wel kunnen overbruggen om een periode minder inkomen te hebben. Over een week heb ik een week vakantie en ga ik tijd nemen om verder te reflecteren en te onderzoeken wat ik wil doen.
Geen advies maar damn wat hebben jullie het voor de kiezen gekregen zeg! Petje af dat je je staande hebt kunnen houden en die tranen mogen er om alle situaties zijn! Ik wil je hierbij dan ook even een hart onder de riem steken, sterkte met alles!
Geen advies, maar wat een pittig verhaal! Eens met wat hierboven ook al gezegd wordt, hoewel je zelf graag wil werken en meer wil zijn dan moeder kan ik me voorstellen dat je in overleg met het UWV er ook voor kan kiezen nu eventjes het werken los te laten en je te richten op herstel en je gezin.
Sterkte