Je zou natuurlijk ook in het weekend wat meer quality time met je kind kunnen besteden hè. Dat je even een uurtje 1 op 1 tijd met je baby hebt (dus niet alleen de avondroutine).
En inderdaad kinderen hebben altijd voorkeuren, wisselt iedere keer. Dat moet je niet persoonlijk vatten.
Er zijn al meer reacties gekomen, maar dit heeft niets te maken met te weinig ‘exposure’, jullie kind zoekt nu tijdelijk meer contact met zijn vader en voor je het weet is het weer andersom. Dat herken ik tenminste vanuit onze situatie (ik werk 40u in 5 dagen en vriend 36 in 4 = 1 ouderschapsdag). Momenteel hangt ze weer heel erg aan mij.
Je gevoel van afwijzing is heel herkenbaar en begrijpelijk, maar probeer het van je af te zetten.
Wat mij toen hielp is echt 1-op-1 tijd met haar en dat haar vader uit beeld was, dan lag de focus weer lekker op mij.
Ahh dat is ook pittig. Gelukkig zoals je zelf zegt is het een fase. Mijn peuter wilde op gegeven moment alleen maar mij terwijl mijn vriend juist alles deed, omdat ik vanwege zwangerschapsklachten weinig kon.
Lastig hé. Even misschien ter relativering: wij hebben hier altijd geprobeerd alles zo gelijk te verdelen, maar door het onregelmatig rooster van mijn man + langere dagen spendeer ik meer tijd met ons kind. Rond de periode dat jij beschrijft begon ons kind ook heeel hard te focussen op mijn man, ondanks ik dus de “primary” was. Een op een ging het dan wel altijd goed, maar als we er beide waren en ze bv verdrietig was, móest het mijn man zijn die haar troostte. Begon ze te huilen wanneer ík haar ophaalde van de opvang ipv papa (terwijl ik dat altijd deed, mijn man doet ze weg s ochtends).
Ik heb me hier ook heel onzeker over gevoeld (geef ik haar wel voldoende liefde? doe ik het wel goed?).
Ondertussen is ze 1 jaar en 9 maand en kan ik wel zeggen dat het beter rechtgetrokken is, ze is nog altijd eerder een “papaskindje”, maar voelt zich duidelijk op haar gemak en gehecht aan mij.
Dus wat ik eigenlijk wil zeggen, soms hebben kinderen gewoon hun voorkeur qua ouder, hoe pijnlijk het ook kan zijn voor de ander. Dit hoeft niets te maken hebben met de hoeveelheid tijd die je samen doorbrengt, belangrijk is dat de tijd die je doorbrengt kwalitatief is.
Hier is het ook herkenbaar @the.rebel.club, alleen dan dat ons zoontje vaak zijn grote zus wil. Laatst stond ik hem 's nachts te troosten, stond ie te huilen: ‘waar is zussssjuuuuhhhh?!’
Het ligt niet aan jou! Maar ik kan me indenken dat het je pijn doet 
Waar staat dat ze dat niet doet?
@the.rebel.club ik heb precies hetzelfde gehad met onze dochter. Mijn vriend studeerde toen nog, dus was veel thuis met haar en ik werkte 4,5 dag per week. Zij trok toen heel erg naar mijn vriend en wilde zelfs soms niks van mij weten. Maar dit is vanzelf weer bijgetrokken. Ik snap dat het pijn doet, ik heb ook regelmatig zitten janken als ze me weer eens afwees, maar volgens mij heeft het echt niks te maken met de hoeveelheid tijd die je doorbrengt met je kind. Voel je alsjeblieft niet schuldig!
Thanks voor de herkenning, jongens. Doet me goed. In de weekenden extra tijd doe ik uiteraard, probeer dan zo veel mogelijk met hem te zijn en leuke dingen te doen. Maar dat maakt het ook weer lastiger om tijd voor mezelf te vinden, want ik ben mezelf en m’n hobbies ook een beetje kwijtgeraakt in het moederschap. Maargoed da’s een andere discussie. Fijn dat ik mijn hart even kon luchten hier 
He ja, ik herken die onzekerheid enorm. En het zijn ook vaak fases waarin pappa of mamma de meer geperefereerde figuur is. Mocht het je gerust stellen: ik werk minder dan mijn man en heb meer ‘zorguren’ maar pappa is momenteel echt favoriet. Ze duwde me gisteren letterlijk met twee handen naar buiten om pappa te zoeken, die laat thuis kwam. Vind ik ook echt niet leuk en makkelijk maar hiervoor was het wekenlang 24/7per dag mamma en daarvoor pappa en daarvoor mamma.
Je doet het echt goed 
Het hoort er gewoon bij.
Ik heb een nieuwe baan en deze en aankomende maand moet ik extra veel regelen en aanwezig zijn. Het is een beetje hectisch nu. Mijn zoontje (2j) is daardoor wat vaker bij zn vader, slaapt vaker bij mn ouders en wordt soms door buren/vrienden etc van de opvang gehaald. En hij doet het zooo goed! Elke ochtend vertel ik wie hem komt ophalen, bij wie hij slaapt etc. Voel me soms best schuldig dat ik nu zoveel weg ben maar het is gelukkig tijdelijk (tot de nieuwe zaak open is en alles goed loopt) maar hij is zo fijn flexibel en waait met alle winden mee. Ben mega trots op hem 
En op mezelf en ons grote vangnet. Zo fijn om zoveel lieve mensen om ons heen te hebben die graag willen helpen/inspringen.
Ik snap het! Heb natuurlijk in exact het zelfde schuitje gezeten als AIOS. Soms wel het idee dat m’n kinderen meer naar m’n partner toe trokken, maar nu over het algemeen is echt wel 50/50%. Wat ik vaak deed en nog doe is 1 op 1 tijd op de dagen dat ik vrij ben. Of volledige zorg overnemen, dan ben je ook continue met de kid(s). En voor de rest het zijn fasen. Trekt weer andere kant op.
Dat is waarschijnlijk wel “verwijtbaar inkomensverlies”.
Ik ben nu 4 weken geleden begonnen met werken en het gaat eigenlijk superslecht. De eerste 2 weken had ik al geen concentratie en voelde ik me helemaal overprikkeld na een werkdag maar dacht dat hoort erbij. Alleen dat gevoel werd steeds erger en kan nu de afgelopen weekenden/avonden helemaal niet meer functioneren, totaal uitgeput. Daarnaast afgelopen week nog erg slecht nieuws gekregen over mijn moeders gezondheid waardoor ik de hele week niet heb gewerkt. Voelde me vrijdag zo intens slecht dat ik de huisarts heb gebeld en kan morgenmiddag terecht. Voel me zo’n zwakkeling dat ik me nu ziek moet melden.
Lekker lang verhaal zo, zijn er hier ook ervaringen met het heel zwaar vinden om weer te beginnen met werken na verlof?
Ik heb er, door omstandigheden tijdens m’n verlof, 1,5 jaar over gedaan om weer helemaal aan het werk te gaan. Ik was ook te moe en te overwhelmed om te kunnen werken. Goed dat je de stap naar de huisarts genomen hebt.
Klinkt heel heftig! En goed dat je het met de huisarts gaat bespreken. Ik was ziek tijdens mijn verlof en heb vanaf ongeveer 5 mnd na de bevalling heel rustig begonnen met werken, eerst maar 2 uur per week geloof ik. Zat pas na ruim een jaar werken weer op mijn oude uren, maar moet zeggen dat ik dat nog steeds lastig vind. Heb het altijd in goed overleg met de bedrijfsarts en manager gedaan, maar voelde me ook wel schuldig. Bij een eventuele volgende zwangerschap (wat niet gaat gebeuren maar ok) zou ik het nog iets rustiger aan doen eigenlijk. Is voor jezelf en voor je werkgever op de lange termijn beter!
Ik ben sinds eind mei weer aan het werk (32u/week) maar ik ben regelmatig ook enorm overprikkeld en kan mij dan echt niet concentreren. Gisteren was het echt erg en heb echt wat fouten gemaakt die ik nogal onnodig vond. Gelukkig kwam ik er zelf achter maar vind het echt irritant worden :’)
Ik heb al aangegeven dat ik de rest van m’n ouderschapsverlof wil opnemen na de vakantie, maar daarin had ik eigenlijk totaal geen keuze. Het gaat pas begin oktober in en de extra dag die ik vrij krijg heb ik ook geen keuze. Baal er eigenlijk wel van, er spelen ook wel wat andere dingen in mee van een poos terug toen er meerdere collega’s tegelijk ziek waren en de rest enorm op de tenen moest lopen om het rond te krijgen. Ik heb toch het gevoel dat nu ik eindelijk eens wat vraag er een beetje moeilijk over gedaan wordt. En dat vind ik jammer. Het voelt echt aan als “je hebt er recht op maar eigenlijk kan het niet”.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik dit hier neer zet. Ik zoek niet perse een oplossing maar ik wilde het even kwijt.
Wat rot en vervelend voor je. En wat stom dat je werkgever je dat gevoel geeft. Heel herkenbaar dat je je overprikkeld voelt en je slecht kunt concentreren. Ik had dat de eerste maanden ook. Ik zat nog vol hormonen, had een enorm slaaptekort, maar op werk werd verwacht dat ik wel weer presteerde als voorheen. Maar dat lukte gewoon niet? Ik had continu zo’n mist in mn hoofd. Pas goed op jezelf hierin en loop jezelf niet voorbij. Heb je ook aangegeven dat je je overprikkeld voelt en je slecht kunt concentreren? Misschien is hier wel begrip voor.
Edit: lees dat je geen oplossing zoekt, maar het gewoon kwijt wilde. Sorry! In elk geval: heel herkenbaar en ik hoop dat jij en je werkgever hierin een beetje mild voor je kunnen zijn : )
Haha ja geeft niet hoor, ik vind je reactie wel fijn. Heb het gisteren wel aangegeven bij een van m’n leidinggevenden en dat ik dat had gezegd maakte alles al een stukje lichter op dat moment dus dat was wel fijn.
Ik twijfel een beetje over mijn huidige baan. Ik heb het op zich naar mijn zin. Het is in de buurt, leuke collega’s, veel vrijheid en inspraak. Mijn kindje gaat mee naar mijn werk wat praktisch is en waar ik mij goed bij voel. Ook heb ik een vast contract en willen mijn vriend en ik wel op korte termijn verhuizen.
Maar ik mis uitdaging in mijn werk. Ik wil graag meer ervaring/kennis opdoen om eventueel te kunnen doorgroeien. Omdat de plek waar ik nu werk kleinschalig is, is die mogelijkheid er eigenlijk niet. Nu zie ik een vacature voorbij komen die me aanspreekt maar ik twijfel dan zo. Ook omdat mijn baby nog niet echt goed slaapt weet ik niet of ik het aankan om nu ergens anders te gaan werken 
. Omdat ik zo laag zit in mijn energie. Dus misschien moet ik nog even wachten…
Ben benieuwd hoe anderen dat ervaren hebben? Switchen van baan (en/of functie) terwijl je nog een jong kind hebt.
Ik ben een opleiding gestart toen mijn jongste 1,5 was. Inmiddels sinds juni geswitcht van baan en ik krijg juist meer energie van een uitdagende baan. Dat is heel persoonlijk maar voor mij heel goed uitgepakt.
Ik ben twee keer tijdens mijn verlof van baan gewisseld en beide keren is het me heel erg goed bevallen!