Hier is het ook herkenbaar @the.rebel.club, alleen dan dat ons zoontje vaak zijn grote zus wil. Laatst stond ik hem 's nachts te troosten, stond ie te huilen: ‘waar is zussssjuuuuhhhh?!’
Het ligt niet aan jou! Maar ik kan me indenken dat het je pijn doet 
Waar staat dat ze dat niet doet?
@the.rebel.club ik heb precies hetzelfde gehad met onze dochter. Mijn vriend studeerde toen nog, dus was veel thuis met haar en ik werkte 4,5 dag per week. Zij trok toen heel erg naar mijn vriend en wilde zelfs soms niks van mij weten. Maar dit is vanzelf weer bijgetrokken. Ik snap dat het pijn doet, ik heb ook regelmatig zitten janken als ze me weer eens afwees, maar volgens mij heeft het echt niks te maken met de hoeveelheid tijd die je doorbrengt met je kind. Voel je alsjeblieft niet schuldig!
Thanks voor de herkenning, jongens. Doet me goed. In de weekenden extra tijd doe ik uiteraard, probeer dan zo veel mogelijk met hem te zijn en leuke dingen te doen. Maar dat maakt het ook weer lastiger om tijd voor mezelf te vinden, want ik ben mezelf en m’n hobbies ook een beetje kwijtgeraakt in het moederschap. Maargoed da’s een andere discussie. Fijn dat ik mijn hart even kon luchten hier 
He ja, ik herken die onzekerheid enorm. En het zijn ook vaak fases waarin pappa of mamma de meer geperefereerde figuur is. Mocht het je gerust stellen: ik werk minder dan mijn man en heb meer ‘zorguren’ maar pappa is momenteel echt favoriet. Ze duwde me gisteren letterlijk met twee handen naar buiten om pappa te zoeken, die laat thuis kwam. Vind ik ook echt niet leuk en makkelijk maar hiervoor was het wekenlang 24/7per dag mamma en daarvoor pappa en daarvoor mamma.
Je doet het echt goed 
Het hoort er gewoon bij.
Ik heb een nieuwe baan en deze en aankomende maand moet ik extra veel regelen en aanwezig zijn. Het is een beetje hectisch nu. Mijn zoontje (2j) is daardoor wat vaker bij zn vader, slaapt vaker bij mn ouders en wordt soms door buren/vrienden etc van de opvang gehaald. En hij doet het zooo goed! Elke ochtend vertel ik wie hem komt ophalen, bij wie hij slaapt etc. Voel me soms best schuldig dat ik nu zoveel weg ben maar het is gelukkig tijdelijk (tot de nieuwe zaak open is en alles goed loopt) maar hij is zo fijn flexibel en waait met alle winden mee. Ben mega trots op hem 
En op mezelf en ons grote vangnet. Zo fijn om zoveel lieve mensen om ons heen te hebben die graag willen helpen/inspringen.
Ik snap het! Heb natuurlijk in exact het zelfde schuitje gezeten als AIOS. Soms wel het idee dat m’n kinderen meer naar m’n partner toe trokken, maar nu over het algemeen is echt wel 50/50%. Wat ik vaak deed en nog doe is 1 op 1 tijd op de dagen dat ik vrij ben. Of volledige zorg overnemen, dan ben je ook continue met de kid(s). En voor de rest het zijn fasen. Trekt weer andere kant op.
Dat is waarschijnlijk wel “verwijtbaar inkomensverlies”.
Ik ben nu 4 weken geleden begonnen met werken en het gaat eigenlijk superslecht. De eerste 2 weken had ik al geen concentratie en voelde ik me helemaal overprikkeld na een werkdag maar dacht dat hoort erbij. Alleen dat gevoel werd steeds erger en kan nu de afgelopen weekenden/avonden helemaal niet meer functioneren, totaal uitgeput. Daarnaast afgelopen week nog erg slecht nieuws gekregen over mijn moeders gezondheid waardoor ik de hele week niet heb gewerkt. Voelde me vrijdag zo intens slecht dat ik de huisarts heb gebeld en kan morgenmiddag terecht. Voel me zo’n zwakkeling dat ik me nu ziek moet melden.
Lekker lang verhaal zo, zijn er hier ook ervaringen met het heel zwaar vinden om weer te beginnen met werken na verlof?
Ik heb er, door omstandigheden tijdens m’n verlof, 1,5 jaar over gedaan om weer helemaal aan het werk te gaan. Ik was ook te moe en te overwhelmed om te kunnen werken. Goed dat je de stap naar de huisarts genomen hebt.
Klinkt heel heftig! En goed dat je het met de huisarts gaat bespreken. Ik was ziek tijdens mijn verlof en heb vanaf ongeveer 5 mnd na de bevalling heel rustig begonnen met werken, eerst maar 2 uur per week geloof ik. Zat pas na ruim een jaar werken weer op mijn oude uren, maar moet zeggen dat ik dat nog steeds lastig vind. Heb het altijd in goed overleg met de bedrijfsarts en manager gedaan, maar voelde me ook wel schuldig. Bij een eventuele volgende zwangerschap (wat niet gaat gebeuren maar ok) zou ik het nog iets rustiger aan doen eigenlijk. Is voor jezelf en voor je werkgever op de lange termijn beter!
Ik ben sinds eind mei weer aan het werk (32u/week) maar ik ben regelmatig ook enorm overprikkeld en kan mij dan echt niet concentreren. Gisteren was het echt erg en heb echt wat fouten gemaakt die ik nogal onnodig vond. Gelukkig kwam ik er zelf achter maar vind het echt irritant worden :’)
Ik heb al aangegeven dat ik de rest van m’n ouderschapsverlof wil opnemen na de vakantie, maar daarin had ik eigenlijk totaal geen keuze. Het gaat pas begin oktober in en de extra dag die ik vrij krijg heb ik ook geen keuze. Baal er eigenlijk wel van, er spelen ook wel wat andere dingen in mee van een poos terug toen er meerdere collega’s tegelijk ziek waren en de rest enorm op de tenen moest lopen om het rond te krijgen. Ik heb toch het gevoel dat nu ik eindelijk eens wat vraag er een beetje moeilijk over gedaan wordt. En dat vind ik jammer. Het voelt echt aan als “je hebt er recht op maar eigenlijk kan het niet”.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik dit hier neer zet. Ik zoek niet perse een oplossing maar ik wilde het even kwijt.
Wat rot en vervelend voor je. En wat stom dat je werkgever je dat gevoel geeft. Heel herkenbaar dat je je overprikkeld voelt en je slecht kunt concentreren. Ik had dat de eerste maanden ook. Ik zat nog vol hormonen, had een enorm slaaptekort, maar op werk werd verwacht dat ik wel weer presteerde als voorheen. Maar dat lukte gewoon niet? Ik had continu zo’n mist in mn hoofd. Pas goed op jezelf hierin en loop jezelf niet voorbij. Heb je ook aangegeven dat je je overprikkeld voelt en je slecht kunt concentreren? Misschien is hier wel begrip voor.
Edit: lees dat je geen oplossing zoekt, maar het gewoon kwijt wilde. Sorry! In elk geval: heel herkenbaar en ik hoop dat jij en je werkgever hierin een beetje mild voor je kunnen zijn : )
Haha ja geeft niet hoor, ik vind je reactie wel fijn. Heb het gisteren wel aangegeven bij een van m’n leidinggevenden en dat ik dat had gezegd maakte alles al een stukje lichter op dat moment dus dat was wel fijn.
Ik twijfel een beetje over mijn huidige baan. Ik heb het op zich naar mijn zin. Het is in de buurt, leuke collega’s, veel vrijheid en inspraak. Mijn kindje gaat mee naar mijn werk wat praktisch is en waar ik mij goed bij voel. Ook heb ik een vast contract en willen mijn vriend en ik wel op korte termijn verhuizen.
Maar ik mis uitdaging in mijn werk. Ik wil graag meer ervaring/kennis opdoen om eventueel te kunnen doorgroeien. Omdat de plek waar ik nu werk kleinschalig is, is die mogelijkheid er eigenlijk niet. Nu zie ik een vacature voorbij komen die me aanspreekt maar ik twijfel dan zo. Ook omdat mijn baby nog niet echt goed slaapt weet ik niet of ik het aankan om nu ergens anders te gaan werken 
. Omdat ik zo laag zit in mijn energie. Dus misschien moet ik nog even wachten…
Ben benieuwd hoe anderen dat ervaren hebben? Switchen van baan (en/of functie) terwijl je nog een jong kind hebt.
Ik ben een opleiding gestart toen mijn jongste 1,5 was. Inmiddels sinds juni geswitcht van baan en ik krijg juist meer energie van een uitdagende baan. Dat is heel persoonlijk maar voor mij heel goed uitgepakt.
Ik ben twee keer tijdens mijn verlof van baan gewisseld en beide keren is het me heel erg goed bevallen!
Niet helemaal vergelijkbaar maar ik ben geswitcht van baan toen ik nog in mijn zwangerschapsverlof zat. Ik ben na mijn verlof dus niet meer teruggekeerd bij mijn oude werkgever en toen mijn zoontje 3,5 maand was op een nieuwe plek begonnen. Natuurlijk was het vermoeiend, maar ik denk niet per se vermoeiender dan terugkeren bij mijn oude werkgever (dit zal voor jou wel wat anders zijn natuurlijk).
Als je een leuke vacature ziet, zou ik persoonlijk gewoon de kans wagen. Je kan altijd een poging doen en wellicht een keer op gesprek gaan toch, je zit helemaal nergens aan vast. En dan krijg je vanzelf meer gevoel over of je hier op dit moment wel/niet op zit te wachten. Ik heb wél ervaring met net iets te lang ergens blijven hangen waar ik met lichte tegenzin heen ging, en dat vond ik persoonlijk nog veel vermoeiender.
Ik vond het heel erg tegenvallen. Ik ben geswitcht toen kind 1,5 was en net doorsliep. Door de opgebouwde vermoeidheid die er toen uitkwam en alle nieuwe indrukken op het nieuwe werk was ik echt doodop. Nieuwe baan zelf was ook niet leuk, dat zal ook niet geholpen hebben natuurlijk.
Ik ben gewisseld van baan toen mijn kind 1 jaar was omdat ik meer uitdaging zocht en mijn kind net doorsliep. Achteraf gezien had ik dit niet moeten doen. Ik ben te zwaar belast geweest de afgelopen twee jaar. Inderdaad ook door opgebouwd slaaptekort van de tijd daarvoor. Maar goed ieders situatie en energieniveau is anders.
Is het een mogelijkheid om bij je huidige werkgever bespreekbaar te maken dat je opzoek bent naar meer uitdaging? Misschien heeft je werkgever nog wel iets interessants voor je waar je zelf niet aan dacht.
Mijn man heeft dit bijna gedaan toen onze middelste 1 was. (O.a. door conflict over ouderschapsverlof overigens ).
Maar uiteindelijk niet gedaan. De stabiliteit en “weten wat je hebt” won in combinatie met een jong gezin. Vooral dat hij zei: dan moet ik mezelf echt weer 120% geven (dat zit in hem, misschien minder in jou? Dat is natuurlijk verschillend), en thuis werken en privileges die hij nu had opgebouwd (kind naar school brengen, 2x thuis werken en daardoor geen BSO tijdelijk enz) zouden dan wel tijdelijk vervallen.
Wel gesprek aan gegaan intern. Is dat nog een optie bij jou?
Zelf studeerde ik nog tijdens de eerste en ging weer een master doen tijdens de zwangerschap van de tweede. Vervolgens bleef ik hangen op m’n stage en dus een nieuwe baan toen de tweede 1.5 was.
Maar ik had dus geen stabiliteit dus liet daarin ook niks achter haha.