Ik zou nooit je wens af laten hangen van een baan, maar ik heb zelf helaas wel in de situatie gezeten dat ik bij een nieuwe baan snel zwanger raakte en daardoor mijn contract niet verlengd werd (inclusief de opmerking dat ik daar eigenlijk blij mee moest zijn want dan had ik lekker veel tijd om voor mijn kind te zorgen).
Alsnog zou ik het niet anders gedaan hebben, want voor zo’n werkgever wil je niet eens werken en gelukkig heb ik tijdens mijn verlof vrij snel een nieuwe (leuke) baan gevonden.
Wij waren bezig met onze kinderwens toen ik van baan wisselde en toen ik bij mijn nieuwe baan begon viel dat zo ongeveer samen met de start van ons fertiliteitstraject. Toen wat meer duidelijk was over het traject, ben ik wel direct open geweest naar mijn collega’s en manager hierover. Het heeft hierna nog ruim 1,5 jaar geduurd voor ik zwanger werd. Dus blij dat ik toen wel voor een nieuwe baan gegaan ben en ook mijn wens niet on hold gezet heb. Ik heb nu een contract dat vlak voor mijn verlof afloopt en heb vorige week de verlening getekend.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was (eerste kindje) heb ik heel snel een nieuwe baan gezocht. Wilde betere voorwaarden en meer doorgroeimogelijkheden. Dit was gelukt, en heb toen pas laat (na 20 weken) verteld dat ik zwanger was. Had toen al een vast contract aangeboden gekregen. Voelde me wel heel lullig om het zo te doen, maar het was wel het beste voor mezelf. Mijn manager vond het daarentegen totaal niet erg en was blij voor mij. Scheelt misschien wel dat ze zelf een vrouw is en 4 kinderen heeft.
Ik was net een maand aan het werk bij mijn nieuwe baan toen ik zwanger werd. Ik vond het daarna heel ongemakkelijk om te vertellen, maar er werd superfijn op gereageerd! Het hoort er voor werkgevers ook een beetje bij denk ik.
Ik zou zelf dan nog wel een paar maanden wachten met zwanger worden en pas in 2026 beginnen. Niet eens vanwege de werkgever, maar ik vind inwerken bij een nieuwe baan altijd best vermoeiend en veel van me vragen en ik zou mezelf dan ook goed neer willen zetten. Dat combineren met zwangerschapskwalen (mocht het vlot gaan) lijkt me heel vervelend. Als je eenmaal een beetje op je plek zit, is er daarna ook meer ruimte om te genieten van de zwangerschap.
Ik zou wachten, maar niet omdat ik het niet vind kunnen om zwanger te zijn en met verlof te gaan maar omdat ik een nieuwe baan met de eerste trimester en later derde trimester kwalen niet trek denk ik haha. Er wordt toch effe wat meer effort verwacht, kost meer energie etc (zo ervaar ik dat dan).
Ik las hierboven: een man denkt hie niet eens aan. Maar dat is hier wel zo hoor. Met een nieuwe baan heb je toch hogere verwachtingen en je raakt wat opgebouwde privileges kwijt. Mijn man werkt nu 3 van de 4 dagen thuis bijvoorbeeld en dat is zoo relaxed. Maar van nieuwe medewerkers wordt echt wel verwacht dat ze meer op kantoor zijn (inwerken etc). Dus hij blijft waar hij is, omdat dit met een jong gezin echt heel prettig is dat hij om 17:15 beneden staat en niet pas om 18.30 en ook met de gebroken nachten etc de druk van een nieuwe baan effe niet hoeft.
Maar nogmaals; dus niet vanwege dat het lullig zou zijn tegenover een werkgever 
!
Beetje een late reactie maar ik werk volledig thuis zonder BSO.
Ik werk maandag, dinsdag en donderdag. Mijn oudste kinderen zitten dan tot 14:30 op school, die haal ik op en daarna zijn ze thuis terwijl ik verder werk. Mijn jongste van 1,5 zit overigens wel ‘gewoon’ een hele dag op de kdv.
Hier gaat het prima, ik probeer 's ochtends al het werk weg te krijgen waar ik me echt voor moet concentreren en 's middags doe ik een beetje de ad hoc werkzaamheden en mail etc. Ik zorg wel dat ik natuurlijk voor ze beschikbaar ben. Ik maak meestal gelijk wat te snacken en drinken voor ze en luister even naar ze. Moet zeggen dat het in de zomer veel makkelijker is want dan spelen ze toch de hele middag buiten.
Wat trouwens wel belangrijk is om te vermelden: mijn werkgever is hiervan op de hoogte en vind het prima. Ik heb dus nooit scheve gezichten als ik even niet opneem of wel en zeg dat ik even op het schoolplein sta en later terug bel. En ze kijken dus ook niet gek op als ze kinderen op de achtergrond horen praten of me ‘‘storen’’ tijdens het gesprek. Ik denk wel dat dit erg belangrijk is. Niet dat je STIL tegen ze staat te schreeuwen omdat je werkgever/manager ofzo belt. Je kan niet verwachten van jonge kinderen dat ze de hele tijd op hun tenen lopen omdat jij moet werken. Ik denk dat dat geen houdbare situatie is.
Ik mijn wens voor een tweede. Ik had net een nieuwe baan en bij mijn eerste had ik HG. De kans dat dat terugkomt en ik dus grotendeels uit zou vallen, wilde ik even uitstellen. Uiteindelijk na bijna 1,5 jaar na de start van mijn nieuwe baan zwanger geworden, en inderdaad grotendeels uitgevallen. Ik heb een baan waarbij je in de praktijk na afstuderen nog veel moet leren en fysiek best zwaar is, dus ik besloot eerst die tijd en rust voor mezelf te nemen voor ik me volledig op een tweede kindje (en zwangerschap) kon/wilde storten.
Fijn zoveel reacties! Bedankt.
Het gaat om een typische vrouwenfunctie (er werkt maar 1 man op deze plek in deze functie en in mijn huidige baan helemaal geen mannen), dus ik zie misschien meer beren op de weg dan er daadwerkelijk zijn.
De opmerkingen over uitstellen vanwege de energie die het kost klinken ook wel logisch en daar heb ik zelf ook wel aan zitten denken, hoewel mijn eerste zwangerschap heel makkelijk was hoeft dat een tweede keer niet zo te zijn natuurlijk.
In ieder geval fijn om het van zoveel kanten te horen.
Ik merk dat ik steeds minder motivatie begin te krijgen op werk maar vind het zo lastig dat ik na zoveel jaar studeren etc opeens niet meer zo carrieregericht ben als ik voorheen was. Alsof het bijna allemaal voor ‘niets’ is geweest. Soms betrap ik mezelf er op dat ik zoveel liever een “simpelere” baan had gehad dan zo’n kantoorbaan waar collega’s soms doen alsof ze een hartchirurg zijn met hun deadlines. Het lijkt allemaal zo…leeg sinds de geboorte van m’n kind? En andere collega’s die recent ouder zijn geworden lijken dat minder te ervaren (of zijn er niet eerlijk over, wat me frustreert)
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik kan me hier deels in vinden, ik vind mijn werk nog steeds fantastisch maar het kan me wel allemaal wat minder schelen dan voorheen.
Mijn werk was mijn alles. Als er problemen zijn of iets ging mis, dan kon ik daar echt wakker van liggen maar nu heb ik gewoon wat belangrijkers thuis. Het boeit me allemaal minder en eigenlijk vind ik dat ergens wel fijn…
In mijn ervaring komt dit wel weer terug als je baby wat groter is! En zo niet dan ook prima, het geeft zoals @Cam zegt ook wel veel rust
Nu mijn kinderen wat ouder beginnen te worden, ben ik juist minder ambitieus aan het worden! Door te werken in de zorg en de verhalen van stervende patiënten besef ik een ding: het gemis van het opgroeien van je kinderen. Niemand heeft ooit tegen mij gezegd “had ik maar meer gewerkt”. Ik ben nog steeds medisch specialist met een drukke baan, maar probeer steeds minder in de avond nog dingen te doen voor werk.
Het kan zijn dat je perspectief even tijdelijk verschoven is (heel logisch want ouderschap is ook mentaal keihard werken), maar het kan ook zijn dat je door deze ervaring gewoon wat nuchterder kijkt naar je werk en gaat nadenken over hoe zinvol het is. En naar hoe je je schaarse tijd wil besteden! Want het is ook gewoon gestoord en sneu dat mensen bij kantoorbanen doen alsof hun werk een kwestie van leven of dood is (ja behalve als ze de planning voor de IC bedden doen ofzo). Natuurlijk is het belangrijk dat je je werk fatsoenlijk doet maar veel werk is ook gewoon bullshit 
. Ik ken best wat mensen die nadat ze ouders zijn geworden hebben gedacht oké, waarom de fuck zou ik me 40 uur p/w laten opnaaien door targets oid? Die gaan minder werken en betere werk-privé balansen definiëren, of wat nuttigers doen en meer bezig met de maatschappij/andere mensen helpen want met kind zie je ook nog haarscherper hoe belangrijk dat is. Mijn vriend en ik zijn ook allebei om verschillende redenen wat anders gaan doen sinds we een kind hebben, hahaha.
Ik vind carrièregericht zijn en ambitie ook niet hetzelfde. Carrière willen maken gaat toch vooral over geld en ‘hogerop’ komen, niet om inhoud of nut. Ambitie betekent dingen willen doen of bereiken. Lijkt mij veel belangrijker.
Ik had precies hetzelfde en na mijn tweede kind kon ik echt nog 0 motivatie opbrengen voor mijn kantoorbaan.
Toen heb ik mezelf om laten scholen tot verpleegkundige en dat was de beste beslissing ooit 
Ik herken heel erg wat je zegt. Mijn jongste gaat later dit jaar naar de basisschool. Dan is de enige tijd die je nog samen hebt in de avonden / weekenden en 's middags op mijn vrije dag. Waar ik ze eerst ook nog anderhalve dag doordeweeks bij me had.
En een deel van die weekenden/avonden wordt dan ook nog opgeslokt door diensten… Ik vind mijn werk heel leuk, heel nuttig maar wil ik over 20 jaar terugkijken en er spijt van hebben.
Maar anderzijds als ik nu een kantoorbaan ga nemen waar ik niet gelukkig ben… lijkt me ook niet de oplossing.
Ja ik herken dit ook wel. Het boeit me gewoon allemaal niet meer zo, terwijl ik ook niet per se minder zou willen werken (werk nu 4 dagen). Ik zou zelf denk ik vooral wat meer betekenisvol werk doen dat wat bijdraagt aan de maatschappij, i.p.v. dat het uiteindelijk alleen om geld voor een random bedrijf draait. Maar anderzijds lijkt het me ook stressvol om met een baby of jong kind te gaan omscholen, dus ben er nog niet helemaal over uit. Maar ik zit wel regelmatig met lichte desinteresse in meetings, wat ook niet heel prettig is voor de lange termijn.
Ik heb trouwens wel meerdere mensen om mij heen die nadat ze een kind hadden gekregen zijn geswitcht van beroep en tegen de vraag “wat wil ik?!” aanliepen. Dus het is echt niet raar, ik denk grotendeels logisch wat @grace ook zegt dat je perspectief op je werk, jezelf, het leven (haha) verandert na het krijgen van een kind.
Wel grappig dat je dit zegt want ik heb dit soms juist andersom. Ik werk in de kinderopvang en soms denk ik over een 9 tot 5 baan. Denk wel dat ik hier te simpel over denk hoor want ligt natuurlijk ook aan bedrijf. Alleen mijn werk is zo niet flexibel en lange dagen. Ik werk nu 3 dagen en vind dat soms weinig maar ik zou ook (nu) niet meer willen werken omdat het dan meteen een lange dag (9 uur exclusief pauze) erbij is.
Als ik kijk naar mijn partner, hij heeft zo veel vrijheid wat betreft zijn begin- en eindtijd. Ook kan hij makkelijk thuiswerken en vrij nemen is veel gemakkelijker.
Ik werk in het basisonderwijs, maar mijn eindtijden mag ik ook zelf indelen per dag. Soms zo fijn als ik even een uurtje voor mijzelf wil in de middag na een mega drukke week. En die tijd haal ik dan op een avond of een vroege ochtend later weer in. Dat is zo ontzettend fijn!
Heel fijn deze reacties, geven me veel perspectieven. Ik herken wel wat sommigen van jullie zeggen over het kritischer kijken naar of je werk echt zo belangrijk is en meer het maatschappelijke nut of een gezonder werk/prive balans voorop stellen.
@grace het verschil tussen ambitie en carrieregericht is precies wat ik nu ook steeds groter zie worden. Voor mij hoeft die steile weg naar de top, die ten koste gaat van zoveel, niet meer. Nu ik m’n kind in de vakanties opeens zoveel sprongetjes zie maken voelen die promoties zo leeg allemaal. Ambitie is er wel…nu wat meer verscholen door het prille moederschap maar des te meer voel ik die verantwoordelijkheid om m’n tijd nuttig te besteden aan werk dat een daadwerkelijke bijdrage aan de samenleving doet (ook wat jij bedoelde @sofetch). Het zorgt echt voor een afstand tussen mij en collega’s die daar minder mee bezig zijn en vooral gewoon werken ipv existentiële crises te ervaren