Ik zou heel graag alleen op reis willen gaan maar ik vind dit nogal eng en ik zie hier zoveel berichten van meiden die dit wel hebben gedaan dat maakt me een beetje jaloers maar hebben jullie tips voor mij?
Ik denk dat een land kiezen waar veel backpackers heen gaan aan te raden is. Hierdoor ontmoet je sowieso veel mensen. Ik weet van vriendinnen die dit gedaan hebben dat ze bijna nooit een moment alleen hoefden te zijn.
1 like
Misschien helpt het om klein te beginnen? Dus naar een Europees land (Kroatië of Tsjechië ofzo) en zo langzamerhand grotere reizen plannen naarmate je je meer comfortabel voelt? Dat is iig hoe ik het zou aanpakken, maar wat @Petitprince zegt klinkt ook heel logisch
1 like
Enige tip: gewoon doen. Iedereen vindt het eng, maar als je t gedaan hebt heb je echt een woooo gevoel
1 like
Zo’n gevoel had ik dus totaal niet achteraf. Vond het niet echt een succes om alleen weg te gaan en zou het ook niet snel nog eens doen. Maar goed, daar kom je ook pas achter door het gewoon te doen 
1 like
Ik weet ook niet zeker of ik deze reis nog een keer zou maken, maar ik had wel een overwinninnsgevoel daarna. Maar dat is inderdaad voor iedereen anders
Bedankt allemaal voor jullie lieve tips hier kan ik wel wat mee:smiling_face_with_three_hearts:
Ik ga het gewoon doen
2 likes
Ik wil graag stedentrips gaan doen en ik hou ook wel van een paar weken ergens verblijven
Ik vind het zo spannend en kijk er ontzettend naar uit!
2 likes
Nee daar ga ik dit weekend voor gebruiken, gewoon even lekker op mijn gemak alle tips hier door nemen en dan gewoon boeken!
Ik denk dat ik ga beginnen met een weekje zon om te wennen aan het idee van alleen op vakantie te zijn
2 likes
Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz heeft me echt veel geleerd
1 like
Vrijdag ga ik voor 8 dagen naar Barcelona in me uppie, vind het erg spannend maar kijk er zo naar uit!
7 likes
Hotel met een zwembad lekker een paar dagen volledig tot rust komen en zo min mogelijk op m’n telefoon zitten
3 likes
Ik weet niet precies waar ik mijn vraag het beste kan stellen, maar volgens mij past het beter hier dan in het psychisch praattopic. Ik heb laatst allerlei testen gehad mbt persoonlijkheidsstoornis en daar kwam eigenlijk uit dat ik over het algemeen vrij goed functioneer maar dat ik wel een aantal trekken heb van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ze twijfelden een beetje om het ook echt zo te noemen. Nu is het zo dat mijn meeste “problemen” voort lijken te komen uit mijn lage eigenwaarde. Ik vind mezelf al snel minder goed dan anderen, kan mn prestaties niet op waarde schatten, heb altijd de neiging mezelf onderuit te halen. Hierdoor heb ik met sociaal contact wat moeite met 1 op 1 situaties, omdat ik mezelf ook niet zo interessant of de moeite waard vind.
Ik heb best wat inzicht in waar ik tegenaan loop etc, maar ik weet niet zo goed wat ik nu moet. En nu vroeg ik me af of hier mensen ervaring hebben met vergelijkbare problematiek en of jullie dus aanraders of afraders hebben ofzo qua therapie
Groepstherapie zit ik niet zo op te wachten eigenlijk haha. Bij de instantie waar ik dus getest ben adviseerden ze rond te kijken voor een vrijgevestigde psycholoog, omdat mijn problematiek dus niet zo heftig is (als ik bij die instantie in een groep terecht zou komen zou ik waarschijnlijk bij mensen met veel “zwaardere” problemen terecht komen en dat zou voor mij niet zo goed werken).
Ik wil dus eigenlijk zeggen, ja herkenbaar en ja vergelijkbare problematiek, maar durf het bijna niet omdat ik dus bang ben dat men dan denkt “ow nee ik wil niet als Ella zijn”
Wat durf je niet? Bedoel je dat tegen mij zeggen dat je het herkent omdat ik dat zou denken? Dat is absoluut niet zo hoor! Herkenning is meestal wel fijn, hoewel ik het ook voor jou dan heel vervelend/rot vind dat je met dezelfde dingen zit want dat gun ik je absoluut niet.
Of bedoelde je het anders en vat ik het nu verkeerd op 
1 like
Haha ja dat bedoel ik idd, dat ik erg lage eigenwaarde heb, dus ik voel me altijd al minderwaardig als ik tegen iemand zeg dat ik iets herken 
ik denk dan altijd: die persoon wil vast niet met míj worden vergeleken,
Haha beetje alsof zegmaar je vraagt in een groep: wie heeft dit ook? En ik dan m’n hand opsteek en je denkt: aah nee niet jij! Ik bedoel van de normale mensen!
Haha snap je? Minderwaardigheidsgevoel. Ook echt altijd, dit zit zo in mijn hoofd, stel ik wil reageren op iemand over iets van “aww maak je geen zorgen, dit gevoel heb ik ook” dan ben ik bang dat diegene denkt “ja duh Ella maar jij bent dan ook dom 
” en dat houdt me tegen, dat ik mezelf zo laag vind 
Lang verhaal kort: ja, lage eigenwaarde en bijbehorende problematiek zoals je ziet kamp ik wel mee
(Of als ik zeg: ik vind je trui mooi! Dan ben ik bang dat diegene denkt: ja dus? Wat maakt mij het uit wat jíj van mijn trui vindt? Ik wil niet jouw goedkeuring?)
(En ga zo maar door)