Ik was vroeger een hele moeilijke eter. Op latere leeftijd erachter gekomen dat het te maken heeft met mijn hooggevoeligheid, ik heb heel erg moeite met structuur, geur en smaak van eten. Vooral uitgesproken geuren en smaken waren vroeger uit den bozen. Dan was het niet van “oh ik lust het niet” maar echt een lichamelijke reactie zoals kokhalzen als ik maar iets voor m’n neus kreeg wat niet binnen de groene zone zou passen. Voor mijn ouders was dit verschrikkelijk, je wilt dat je kind alle voedingstoffen binnen krijgt wat het nodig heeft. Ik was ook slank, waardoor altijd werd gezegd door mensen dat ik meer moest eten terwijl dat gewoon een struggle was. Ik ben mijn ouders zo dankbaar dat ze er geen strijd van hebben gemaakt en dat ze me dan maar een pakje Samson en Gert koekjes mee naar school gaven ipv fruit wat ik toch niet zou eten. Ik denk dat ze me een hoop leed hebben bespaard en dat daardoor mijn relatie met eten alleen maar verbeterd is. Ik heb nog steeds een aantal etenswaren die ik als “rood” bestempel, maar steeds meer dingen zijn “oranje” geworden en het valt tegenwoordig niemand meer op. Ik lust nu bijna alles wel en heb steeds minder een fysieke reactie als ik iets niet kan eten. Ik weet zeker dat het aanpassingsvermogen van mijn ouders daar aan bijgedragen heeft.
Stel je bent Wil
- Je post een story met op de achtergrond een korrelig lijstje regels dat je amper kan lezen met het blote oog
Vervolgens ontstaat er 24 uur lang een discussie op een forum over hoe kwalijk hartig voor zoet is en waar allemaal volwassenen hun persoonlijke ervaring met eetregels tot in detail uiteenzetten.
Ik zou toch wel ff gniffelen om m’n invloed
Maar misschien is t gewoon 
tijd
Bij ons was het een soort van standaard regel dat als een vriendje of vriendinnetje kwam spelen woensdagmiddag, die om 5 uur werd opgehaald. Mee eten gebeurde eigenlijk nooit zonder reden. (Klein dorp met maar 1 klas per leerjaar) dus je belde gewoon de hele lijst af tot er iemand kon spelen haha, ik ken die volgorde nog bijna uit mijn hoofd.
Nou ja elk kind gaat er natuurlijk anders mee om. Maar als ik bij een vriendinnetje ging spelen en ik kreeg daar iets lekkers dan vond ik dat zo lekker en bijzonder dat ik meer wilde, maar we hadden dat thuis niet. Dan at ik ter vervanging stiekem 6 kapitein koeks. Maar ik moet zeggen dat ik echt heel jong was, toen ik een grotemeisjeskamer kreeg was dit al al aan de orde, toen vonden mijn ouders oooveral snoep en koekpapier. Ik weet natuurlijk niet precies wat ik toen dacht
Hier ook een eetstoornis door mijn opvoeding wat betreft eten. Kreeg als 5jarige al te horen dat ik niet te veel mocht snoepen want daar word je dik van!!! Mijn moeder heeft haar ongezonde relatie met haar eigen gewicht altijd op mij geprojecteerd. Zij heeft het ook weer van haar moeder. Als we bij mijn oma zijn, zijn er eigenlijk maar 2 gespreksonderwerpen: wat is er in de aanbieding en wie is er nu weer aangekomen/afgevallen.
Toppunt van kut opmerkingen van mijn moeder: toen ik 13 was zat ik op de bank en ik was wel wat voller dan leeftijdsgenootjes maar absoluut niet dik. Door het zitten hing er een klein rolletje buik over mijn broek, je weet wel, zoals gebeurt met lichamen als je zit. Mijn moeder zei dat ik anders moest gaan zitten “want ik leek wel zwanger zo”. Rot toch op man.
Gelukkig hebben we tegenwoordig een betere band en maakt ze dit soort opmerkingen niet meer. Maar ze blijft er toch mee bezig. Ik ben onlangs bevallen en was na een week al 13kg afgevallen. Ik schrok daar zelf heel erg van, vond het erg veel en ik deelde dat met haar. Haar eerste reactie is dan "oh wat goed! Ga zo door! " 
Waar kijkt je vent tegen op bij die types?
Dus is er nog een moeder die iets gedaan heeft of hebben we het nog steeds over 20 jaar geleden?
Dit had ik ook: door de misselijkheid in mijn zwangerschap viel ik kilo’s af. Ik ben nét niet naar het ziekenhuis gemoeten, maar het scheelde echt niet veel. Toch vond mijn familie het nodig om te zeggen dat ik er nu toch wel goed uitzag, en dat het een geluk bij een ongeluk was.
Voor mij was het vanaf toen duidelijk dat gewicht zoiets fout is om op te focussen. Dat zegt niets over gezondheid, geluk,… Ik complimenteer nooit meer mensen als ze afgevallen zijn, tenzij ik heel zeker weet dat dat echt de bedoeling was (en dan nog… Niet als ik weet dat ze daar een ongezond dieet voor volgen).
Over die regels van Wil: wij hebben hier voor de vakantie toch ook een aantal zeer duidelijke afspraken gemaakt over ‘taakjes’. Het werd te echt te erg("wil je me helpen? " “Nee”). Sinds we nu duidelijke afspraken hebben, is dat plots allemaal niet erg meer. Ik kan me inbeelden dat ik over een paar jaar ook lijstjes hang. Tenslotte doe ik dat ook met mijn vriend, lijstjes ophangen met wat er nog moet gebeuren, en ik kan me inbeelden dat mijn zoon dat daarom ook wil:)
Mensen hebben het over hun eetstoornis die is veroorzaakt door problematisch gedrag in de jeugd en je vindt dit een gepaste reactie? Bovendien is de discussie afgeleid van de lijst van Willemijn.
Maar met cola is toch niks mis? Dit zijn gedachten waardoor ik elke dag moet strijden met mezelf.
Cola is gewoon cola.
Vriendelijk verzoek van de moderators om weer on-topic te gaan posten hier.
Echt heel tof om zo te reageren op de kwetsbare verhalen van anderen
Ik vind het wel jammer dat het onderwerp over voeding/taakjes/huishouden vanuit opvoeding als off-topic wordt gezien. Dat is juist waarom dit topic interessant is, mijns inziens. Dat je naar aanleiding van een blogger in gesprek raakt over hoe je dat zelf doet of in het verleden hebt ervaren, dat is toch precies on het topic? Volgens mij is dat ook waarom bloggers gevolgd worden: om herkenning en inspiratie te vinden op bepaalde gebieden, en dit topic kan op deze manier in het verlengde daarvan liggen. Maar misschien zie ik dat verkeerd.
Ik vind dit net zoiets als dat ik het over m’n overleden zus ga hebben in het Boulevard topic naar aanleiding van de overleden zus van Tino Martin en dat iedereen zijn/haar verhaal gaat vertellen. Super erg en kut en vreselijk maar het blijft off topic mijns inziens.
Als je het off-topic vindt, kun je dat ook vriendelijk aangeven ipv een sneer te geven door te zeggen dat het gaat over iets wat 20 jaar geleden is gebeurd. Vind ik enorme diskwalificatie van trauma.
Hahaha, dat waren wij in ieder geval niet. Bijzonder genoeg mochten gasten altijd alles. Het beste bestek, beste bordjes, de laatste snacks en ijsjes. Op andermans kinderen werd je niet boos want stel dat ze dat dat tegen hun ouders zeiden. Alleen echt stout gedrag werd je op aangesproken, maar andermans kinderen stuurde je niet hongerig naar huis etc. Wij dronken thuis huismerk, maar als er opeens A-merk koel stond, wist je hoe laat het was: tijd om te profiteren! 
Maar wij hadden het niet breed en wel 6 monden te voeden, dus het was niet eens omdat we echt gierig waren, maar zuinig aandoen was lange tijd de lifestyle.
Edit: sorry, ik zie nu het verzoek van on-topic posten. Gebeurt vanaf nu.
Ik mocht wel snoep maar ik hield er niet van. Dus mn moeder kon steeds aan elkaar gekoekt snoep wegpleuren. Mawr guess what het is me wel gelukt om dik te worden muwhaha
Waarom staat dat stukje in een spoiler? En waarom staat het in een spoiler voor je aangeeft waar het over gaat?
Oja. Nouja nu moest ik er alsnog op klikken om te kijken of het relevant was 
En het was ook geen spoiler.
Wat die leslynn_m doet is toch gewoon kinderarbeid. Bijna elke post reclame met die kinderen erin. Ze doet het ook weleens alleen maar die kinderen is meer regel dan uitzondering.
En echt niet dat dat gewoon ‘even op een toevallig leuk moment een kiekje genomen’ is, die moeten gewoon poseren.
Voor de verjaardag van een van die kinderen naar een vakantiepark of zoiets gegaan… wat tevens een reclamecampagne is.
Later herinneringen ophalen en foto’s terugkijken en dan dat zien, misschien denkt ie dan ‘handig geregeld mam’ maar misschien ook ‘jeeeezus mocht ik niet eens een verjaardag zonder reclamezuil te zijn’…