Ja same, ik moet zeggen dat ik al snel vooral denk; ‘wat fijn dat je ze nog zolang mee hebt kunnen maken en dat ze deze leeftijd hebben gehaald’. Omdat dat ook niet vanzelfsprekend is en ik het eerder juist bijzonder vind dat je op ruim volwassen leeftijd nog grootouders hebt. Maar dat komt misschien ook door de niet zo sterke band die ik had met mijn enige grootouder die ik heb gekend bijvoorbeeld. En wat ik begreep zag bv Enzo zijn opa als een soort vaderfiguur en kan me voorstellen dat dat dan veel heftiger voelt als zo’n iemand wegvalt.
Denk dat het dus heel persoonlijk is hoe iemand een gebeurtenis ervaart en wat de context is. Ook met bv een scheiding van jezelf of je ouders. En het kan àltijd erger denk ik, maar dat betekent niet dat je iets niet als een heftige gebeurtenis kan ervaren.