Dat ouders vaak onderdeel van het probleem zijn is echt kort door de bocht. Wat je als ouder meemaakt als je kind anorexia heeft is met geen pen te beschrijven. Vaak hebben ze alles geprobeerd om hun kind aan het eten te krijgen. Dwang (met vreselijke ruzies aan tafel), beloningen, smeken, bidden, omkopen, tot de gekste dingen ben je in staat om je kind aan het eten te krijgen. Tot slot kun je niet anders dan je erbij neerleggen en hopen dat de hulpverlening iets voor elkaar krijgt. En als je in dat stadium bent beland kan het inderdaad lijken alsof je aan het probleem bijdraagt.
Het ‘probleem’ is trouwens wel een ernstig ziektebeeld met een mortaliteitsgraad van 20%.
Ik denk vooral dat veel volgers wel hopen op het beste en op de hoogte willen blijven hoe het gaat, niet alleen naar ramptoeristen
Al denk ik dat er weinig mensen echt alleen geïntresserd zijn in de tekeningen.
Vind het ook vreemd dat de eerdere verhalen nu weer weg zijn
Nou, ze zullen vast niet actief hopen dat ze dood gaat, maar mensen smullen helaas vaak wel van dit soort accounts. Hoe vaak ik niet ineens een account van een moeder met een extreem prematuur geboren drieling op mijn FYP krijg omdat mijn overbuurvrouw die dan ineens is gaan volgen en bij elke post hartjes moet plaatsen.
Of de accounts van Over Mijn Lijk-deelnemers die explosief groeien als het eind in zicht komt.
Ik ril er echt van.
Het is helaas een heel menselijk (en afschuwelijk) verschijnsel om elkaars leed te volgen om je beter te voelen over je eigen leven en je problemen die dan in verhouding veel kleiner lijken.