Even een lekker cryptische post omdat ik echt intens bang ben dat iemand het verhaal gaat herkennen (vast niet, maar ok). Ik heb een goede vriend die een paar jaar terug echt zoveel voor mij gedaan heeft toen ik super depressief was. Ik denk zelfs dat hij min of meer mijn leven gered heeft. Alleen nu zijn we een paar weken terug een beetje een grens overgegaan, wat echt niet oké is (hij heeft gewoon een relatie + nog wat dingen maar herkenbaarheid). En inmiddels ben ik er wel van overtuigd dat het geen verliefdheid is, maar meer gewoon een heel bijzondere band door bovenstaande gebeurtenis. Waardoor we/ik (met alcohol op) het even verwarden met liefde. En daar hebben we over gepraat en nu is het allemaal weer duidelijk.
Punt nu is dat het met hem door een bepaalde gebeurtenis super slecht gaat. En ik wil er voor hem zijn natuurlijk. Alleen het voelt continu alsof we op de grens lopen, en moeten oppassen dat we er niet weer overheen gaan. Maar we blijven elkaar aantrekken, omdat we ons allebei (mentaal) beter voelen als we bij elkaar zijn. En opzich is dat heel mooi, maar ik vind het ook stom. Ik was altijd heel erg op mezelf gericht, met mijn eigen doelen en altijd plannen en bezigheden om aan mijn leven te werken. Maar voor mijn mentale gezondheid ben ik ineens super afhankelijk van een ander. En dat wil ik gewoon zelf kunnen. En ten tweede vind ik onze band soms super verwarrend. Ik wil eigenlijk niks liever dan bij hem in de buurt zijn, maar ik heb echt geen enkele behoefte aan zoenen of sex met hem ofzo. Dus ik begrijp niet zo goed wat ik dan wel wil en ik word gek van mezelf. Ik wil gewoon graag terug naar mijn gemotiveerde, ambitieuze zelf. Ipv. dit afhankelijke geval.