De discussie wordt voortgezet vanaf Wat je even kwijt wil #57 - #5269 door Teenslipper.
Eerdere discussies:
First!!!
Herkennen meer mensen dit? Ik had vanavond afgesproken met een kennis en we zaten net niet lekker op Ă©Ă©n lijn, waardoor gesprekken sĂşper moeizaam gingen? Ik merk dat ik dan echt maar alles begin te verzinnen om te vragen en te vertellen en ik ook te veel ga delen over dingen waar ik eigenlijk niet iets over wil zeggen
Alles om maar ongemakkelijke stiltes te vermijden, hoe doen mensen dit??! Haha
Ik moet er gewoon nu nog van bijkomen
Ik herken dit zo erg! Ik heb dit met een vriendin / collega. Soms is het super gezellig als we afspreken maar soms is het zo giga stroef en dan blijf ik ook maar rare dingen verzinnen om inderdaad die stiltes te vermijden.
Uch ik ben met mijn vriend in een hotel, en de kamer wordt om de zoveel seconden verlicht door het lampje vd rookmelder. Hij slaapt uiteraard al 
heb je niet een pleister of zo bij je die je eroverheen kan plakken?
Haha goeie heb geloof ik wel een blarenpleister. Maar het is een heel hoog plafond 
.
Wat fijn dat meer mensen dit herkennen! In dit geval is het ook iemand die ik ken van m’n studie een paar jaar terug, dus toentertijd hadden we altijd wel iets om over te praten (studie dus). Stom dat die stiltes dan altijd iets zijn wat je wilt voorkomen, ook al heb ik altijd geleerd dat het niet erg is als er even een stilte valt, ik weet niet wat ik met mezelf aan moet als er eentje valt 
Een vriendin heeft zo’n rare wappie buurvrouw met FVD vlaggen voor haar ramen enzo en helemaal anti Rutte. Nu stuurde die vriendin me een foto dat ze laatst tijdens zo’n protest meeliep met een spandoek met daarop “alleen maar liefde en vrijheid”. Nu woon ik zelf in het centrum en kwam ik vast te zitten in die demonstratie toen ik naar huis wou lopen en die hele stoet mensen riep steeds in koor “Rutte moet dood, Rutte moet dood”. Ja echt alleen maar liefde en vrijheid hoor 
Ja ik herken dit ook heel erg, en vooral het opvullen van stiltes, zo onnodig vermoeiend eigenlijk maar dan maar niks doen voelt al helemaal gek. Maar probeer mezelf nu soms wel (achteraf) eraan te herinneren dat je een gesprek met z’n tweeën voert en dus ook beide verantwoordelijk bent voor als het stroef loopt en ook dat niet perse jij elke stilte hoeft op te vullen. Want vaak geef je toch de schuld alleen aan jezelf oid (althans dit is wat ik vaak voelde).
Ik ben al bijna 4 jaar verliefd op iemand die onbereikbaar is en pffft. Meestal kan ik er goed mee overweg en geniet ik van het contact dat we hebben, volledig accepterend dat het nooit meer zal zijn dan wat het nu is. Maar soms word ik helemaal zenuwachtig en rood als ik hem zie, draait m’n maag in een knoop, verzin ik de belachelijkste dingen om hem wat langer te zien of te spreken en/of word ik helemaal onnozel van mezelf. Zoals gisteren dus, nadat ik hem al meer dan een maand niet gezien had, dan is het toch altijd weer extra moeilijk als ik hem terug zie.
Sorry, moest er weer efkes uit. Niemand in m’n omgeving weet dit (tenminste, niet dat ik weet, ik heb het nog nooit uitgesproken 
).
Ik ga blijkbaar in hetzelfde gebouw wonen als de jote wawe jote wawe vrouw.
Ik vind de wereld zo verrot he:(. Waarom doet niemand hier ook iets aan?
En stiltes zijn ook gewoon oké. Ze hoeven niet allemaal opgevuld te worden. Ik heb een vriendin en als wij praten, vallen er best wel vaak heel lange stiltes. Niet, omdat we elkaar niets te vertellen hebben, juist niet, maar omdat we gewoon even na moeten denken. En dat vind ik juist heel fijn, weet niet, voelt heel vertrouwd aan dat dat kan tussen ons tweeën.
Qua hoeveelheid die je moet doorspitten bedoel je? Ik filter op maat, prijs, kleuren en sub-categorieën van kleding. Dan is het nog redelijk behapbaar!
Van de 30 kinderen waarbij ik in groep 8 in de klas zat (zij zijn nu 25/26) hebben er al 3 kanker gehad (waarvan ik het weet). Een is overleden toen we nog op de middelbare school zaten, een zit nu in bonustijd en kan eigenlijk elk moment overlijden en een heeft net een niertransplantatie gehad en is nu kankervrij… Maakt me soms best bang dat er zulke erge dingen op zo’n jonge leeftijd kunnen gebeuren. En 1/10 voor z’n 25e kanker vind ik echt schrikbarend veel.
Weet niet wat ik hier mee probeer te zeggen maar moet 't gewoon ff ergens kwijt
in 10voud naar jou terug 
Zooo veel mensen in mijn directe kring en op social media verloven zich. Ben dan gelijk super jaloers tot ik me herinner dat ik maanden geleden ten huwelijk ben gevraagd en de bruiloft moet plannen. Gek hoe vreemd dat nog voelt!
Wanneer gaat die kou weg. Ben t zat.
Ik heb vanmiddag mijn vader weer eens gezien na 3 maanden ofz. Wat is het toch ook een lul, bah alleen maar ikke ikke ikke…